De nagedachtenis van Herman Heijermans is hier gehuldigd door een vertooning van Ahasverus en De meid, vertolkt door het gezelschap van den Koninklijken Nederlandschen Schouwburg en georganiseerd door het Verbond der Brusselsche Tooneelmaatschappijen, de Vereeniging van Letterkundigen en den Bond van Vlaamsche tooneelschrijvers. Hiervoor werd de aangekondigde vertooning van Synge's Heiligenbron in de reeks gala-voorstellingen, ingericht door de Vereeniging voor goed Nederlandsch tooneel, uitgesteld tot lateren datum. Het heele land door trouwens wordt Heijermans herdacht. Reeds gaf Dr. De Gruyter te Antwerpen een Heijermans-week, en vandaag zelf wordt ook te Gent in den stadsschouwburg een Heijermans-avond gegeven met vertooning van Het zevende gebod, terwijl verder om zoo te zeggen elke rederijkerskring in ieder stadje of dorp er dit jaar prijs op stelt, den grooten Noord-Nederlandschen dramaturg te herdenken door het spelen van een zijner werken. Zoo verschijnen thans overal op de affiches die stukken van Heijermans, die hier in Vlaanderen werkelijk insloegen en waarvan de vele vertooningen er destijds zooveel toe hebben bijgedragen, om den smaak van het door den romantischen draak misleide publiek te louteren; ik bedoel namelijk vooral: Op hoop van Zegen, Allerzielen en De opgaande zon. De schouwburg der Lakenstraat was te dezer gelegenheid volgeloopen en met een aandacht vol piëteit heeft het talrijk publiek de vertooning gevolgd. Prof. A. Vermeylen zou over de beteekenis van Heijermans voor ons, Vlamingen, een rede houden, maar dat is niet gebeurd.

Beide stukken werden goed vertolkt. Bij Ahasverus had de regisseur voor een streng en sober décor gezorgd, waarin dan door de spelers vooral naar een griezeligen toon gestreefd werd. De vertolking leed onder een gewild-trage actie; de felle dialoog werd door al te lange pauzen onderbroken en deze methode, die in onzen Vlaamschen schouwburg opzettelijk schijnt aangewend, naar wij reeds meermalen konden aanmerken, dient niet zulk werk. Wel vulden alle spelers deze pauzen met volgehouden mimiek, maar de regelmatige slag van het woord ontbrak en dat hinderde bij de geprecipiteerde actie van het stuk zelf, die wij niet mede voelden zinderen in de gesprekken.

Arie Van den Heuvel werkte de figuur van den ouden jood op tot een geweldig brok tragiek en bij zijn uitbarstende woede in het slottooneel voerde zijn spel hot publiek in spanning mee. Duvosel kreeg maar niet den gewenschten toon te snappen en gaf aan zijn uitbeelding van den gedoopten zoon veel minder reliëf.

In de twee bedrijven van De meid scheen mij de gewenschte atmosfeer beter verwezenlijkt, ook al was het décor wat al te rommelig. In dit onsmakelijk salonnetje speelde de heer Maes met opvallende distinctie den jongen echtgenoot. Resy Verschueren vertolkte met veel nervositeit diens angstige vrouw en mevrouw Beersmans was als "Annemie" een stuk joviale brutaliteit, in zekere tooneelen meer komisch dan beslist kwaadaardig. Het tooneeltje met hare feestvierende familie was uitbundig naar wensch en daartegen vormden dan de meer ernstige tooneelen, die met een sobere tragiek in het spel werden onderlijnd, de bijzondere schrille antithesis, die Heijermans legt in dit stukje, dat, zooals weeral eens bleek op dezen avond, het publiek steeds boeit en bekoort. Er was veel en verdiend succes.

Gisteravond zijn beide stukken hernomen en ditmaal werd in 't bijzonder door de Hollandsche kolonie te Brussel hulde aan Heijermans gebracht.