Een victorie van het romantische in het kader van een tendenz drama.

"Indien dit alles niet waar is, dan zou het toch verschrikkelijk wezen bij aldien het waar was". Zoo meen ik den titel te mogen begrijpen.

Jhr. A.W.G. Van Riemsdijk, terzijde gestaan door Cyr. Buyste, die over het hollandsche stuk soms onmiskenbaar een vlaamsche kleurlap legt, heeft hier het zoo dankbaar behandelde thema ter hand genomen van de schrikkelijke gevolgen welke een jeugdzonde na zich sleept. En hoe vreemd het ook klinken moge: Cyr. Buyste heeft hier (voor een nominaal gedeelte ten minste) een pleitrede gehouden ter onderlijning van het klassiek-orthodoxe thema van het zedelijke evenwicht dat een vergoeding vraagt voor het misdane kwaad. De dochter en de onechte zoon van den schilder Henri Castro hebben elkaar lief. De pijnlijke strijd van den vader om dit vreeselijke te verhinderen, zijn marteling, zijn folterende biecht die oploopt op de dood van zijn dochter en op zijn eigen zinneloosheid: ziedaar de tragedie.

En die tragedie is wel wat lang. Zij lijdt aan het euvel van veel tooneelstukken die de "studie" willen combineeren met het "gespeelde". Er gebeurt feitelijk niets voor het derde bedrijf, dat op zich zelf de varianten levert van de herhaalde bekentenis van den schilder.

Maar het is een stuk dat aan begaafde artist en de gelegenheid geeft wat te presteeren, en dat hebben zij ook gedaan. De heer Van den Heuvel heeft oogenblikken van hooge kunst bereikt en dit is niet weinig gezegd bij zoo'n hachelijke rol. Mevr. Van de Wiele was, zooals naar gewoonte, onverbeterlijk in haar eenigszins bescheiden rol. Juffrouw Rezi Verschueren "gaf een beetje te veel door" zoodat zij het climax vaak miste; zij was op een te hoog diapaston begonnen en had bij een meer intens spel veel gewonnen. Zij heeft nochtans schitterende momenten gegeven. De heer Darden, in het begin een beetje temperamentloos, groeide op het einde tot een zeer innige, zeer expressieve vertolking.

In de bijrollen waren de h. Sprenger en mevr. Sprenger gewoon volmaakt. Ook de andere rollen waren op de hoogte van deze zeer verzorgde inzet van het tooneelseizoen.

Den heer Poot werd, vanwege de Brusselsche tooneelmaatschappijen, hulde gebracht voor zijn aanstelling als bestuurder van onzen vlaamschen schouwburg. De h. Hoeste hield een korte, knappe rede, waarna ook het woord werd gevoerd vanwege het personeel en de vlaamsche en fransche tooneelmaatschappijen van Brussel. Dit alles met een massa bloemen. De bedankingsrede van den heer Poot was even kort als krachtig.

We meenen ons te mogen aansluiten bij de woorden van den h. Hoeste als hij zei dat wij in de vaardigheid en de toewijding van den heer Poot mogen betrouwen om het vlaamsch tooneel een hoogere vlucht te laten nemen.