Een vaudeville zooals er vele zijn, soms heel geestig, soms een beetje lang. Maar goed gespeeld.

De lijst van al de acteurs is waarlijk te lang om zo één voor één met de adjectieven te noemen die zij verdienen. Het volsta hier dus met te zeggen, dat de heer Immers meer dan ooit in "form" blijkt te zijn: wat een komische kracht er in dien man zit. Ook schijnt het wel dat hij gematiger wordt in de charge. Hoe soberder zijn spel, des te onweerstaanbaarder. De heer Hendrickx gaf ons een nieuw uitzicht van zijn kunst: werkelijk heel goed, die majoor. Tot zelfs de eennigszins opvallende stemklanken waren er bij gebeterd. Een geknipte majoor was het. Ook de andere heerenrollen voldeden flink aan den eisch: de heer Verhoeft had vele goede momenten, jammer maar van het "accent" en de heer Clerx vond hier een reminiscentio van Rare Marus die hij zoo deerlijk overdreven heeft: hij was hier best in de rol van Panouille. Op het einde echter worden zulke rollen gevaarlijk en de heer Clerx die voortreffelijke hoedanigheden bezit, heeft hier ook een beetje te veel gechargeerd. Vooral in dit opzicht is populariteit een zeer bedenkelijke zaak.

Indien de dames hier laatste worden behandeld, is dit te wijten aan het feit dat de damesrollen in het stuk zelf wat op het achterplan zijn geschoven. Mevr. Poldi Serel, onverbeterlijk in rollen als Cascade, werd flink ter hand gestaan door Mevr. Paula Dieltjes. Zeer sympathiek dit eerste optreden in den Volksschouwburg: een warme, innige stem en veel temperament. Mevr. De Veerman herinnerde aan haar onvergetelijke creatie van Pelagie, een zeer veelzijdig talent, net zoo goed thuis in sombere rollen als Rosse Sien als in burleske van den aard van Blaisme. De jonge juffrouw Ghys werd door dit schitterend trio wel eenigszins in de schaduw gesteld.