Het ongeluk van stukken zooals deze is dat zij steeds de vergelijking oproepen met de boeken waaruit zij zijn gehaald. En zoo denkt men onwillekeurig hoe veel aandoenlijker het diep-menschelijke boek is van A. Daudet. Het tooneelspel staat in de schaduw van den roman.

Kwaad bewerkt is het echter niet. Het dialoog is heel vloeiend en een paar karakters zijn flink uitgebeeld. Maar het verhalende dat hoofdelement is in den roman is niet voordeelig op het tooneel. En de karakterstudie staat in het stuk niet genoeg op zich zelf om het te dragen. Zoo is er iets tweeslachtigs in dat niet ten goede van het tooneelspel komt.

Bevallen zal het echter aan het publiek: een blik in de zaal was overtuigend want meer dan één mannelijk toeschouwer pinkoogde.

Over 't algemeen werd flink spel geleverd. Mevr. Van de Wiele heeft van de lichtzinnige Ida een echte creatie gemaakt. Mevr. Desommé-Gassée heeft alles uit haar rol gehaald wat eruit te halen viel. Juffr. Verschueren was een goede, bescheiden, liefhebbende Cecile. Veel geven kon zij echter niet in deze rol. De heer J. Duvosel als Jack leverde te weinig ingetoomd spel; de diepe ontroeringen spreken al te veel uit gewrongen handen en lichaam. Hij had echter heel goede momenten evenals de heer Lambert in Ibir. Heer Dubois was zeer goed als Dargenton. De heer Wicheler, als Dr Rivals was een beetje lammenadig, een beetje eentonig. Een goed stuk ter afwisseling.