Dit mooie tooneelspel van de knappe schrijfster Suze La Chapelle-Roobol werd reeds vroeger te Brussel opgevoerd. Toch heeft het geen enkel kunstzinnig tooneelliefhebber ook maar een oogenblik gespeten, het nogmaals voor het voetlicht te zien brengen. En geen wonder. De mensch wier schoonheidsgevoel vatbaar is voor iedere fijnbesnaarde uiting, wil geen enkele gelegenheid laten voorbijgaan om dat gevoel opnieuw op te wekken, het te verfrisschen in een als het ware nieuw leven brengend bad, om het dan telkens en telkens weer te koesteren en te streelen en het langs eene tot dan toe nog onbekende zijde de vroeger opgedane indrukken te zien vervolledigen. Want het schoone krijgt eerst dan zijne algeheele waarde, als men, na het op al zijne facetten met aandacht te hebben beschouwd, tot het diep innerlijke van het schoonheidswezen zelf heeft doorgedrongen en het in het eigen gemoed met gretigen dorst heeft opgeslorpt, waar het bewaard blijft als in een kostbaar schrijn, dat, telkens de herinnering het deksel opent, nieuw genot brengt. Geen enkel gevoel ontstaat plotseling, doch het groeit uit een ander en samen vormen zij dan een snoer, dat alles en allen omsluit.

Over de opvoering in haar geheel, niets dan lof. Willem Janssens, Mevr. Hart en Mevr. C. van de Wiele hebben schitterend het stuk gedragen. Willem Janssens typeerde met een verbluffende raakheid de figuur van den fijn gereformeerden fanaticus Jacob van Hoek, die, om uit eene waanzinnige koppigheid zijn wil door te drijven, niemand ontziet en eene geheel familie in het diepste zieleleed zou dompelen onder het opzeggen van bijbelteksten, die in zijn koud protestantsch gemoed eene ijzere, stroeve beteekenis krijgen. De Dora van Mevrouw Hart was diep ingeleefd en zij had tenvolle begrepen de figuur van het meisje, dat stikt in de prangenden greep van het fanatisme en dat zich losrukt uit het dwangbuis van ijlheid en verstarring, om met geheel haar hart te beminnen den jongeling dien zij lief heeft en die voor haar alles is.

De gedweëe, suffige Lize vond eene prachtige vertolkster in Mevr. van de Wiele, die hierin hare talenten tenvolle kon ontplooien en die vooral schitterde in de opstandscène tegen Jacob, den man waarvoor de geheele familie schrikte en beefde. De toejuichingen bij open doek die haar te beurt vielen, waren meer dan verdiend.

Nog onderscheidden zich de heeren F. Waeles als den eveneens voor den wil van Jacob buigenden Frans van Hoek, en den heer Fonteyne, als verloofde van Dora. Bij de dames: Mevr. de Somme-Gassée, een trouwe vriendin van Lize; Mevr. Bascour, een zooveelste slachtoffer van den koppigen Jacob en Mej. Betsy van Es, als de ook aan Jacob onderdanige vrouw van Frans en afgunstige op Dora. De typeering van Mej. Van Es was goed gezien en vlot weergegeven.

Aan toejuichingen vanwege het publiek heeft het niet ontbroken.