Jane Shore word te Londen op een niet juist te bepalen datum geboren en stierf tegen ongeveer 1537. Zij was de dochter van Thomas Wainstead, een koopman uit de city, en huwde met den edelsmid William Shore, die zij evenwel vrij gauw verliet.

Het was tegen 1470, dat zij de minnares werd van Edward IV, koning van Engeland, op wier zij, door haar schoonheid en haar scherpen geest, grooten invloed had. Na den dood van Edward, zette zij haar schuldige betrekkingen voort, met Thomas Grey, markies van Durset. Maar Richard, hertog van Glaucester, de latere koning Richard III, haatte haar en liet haar opsluiten in den Tower, om haar kort daarna als heks te laten veroordeelen.

Jane moest schamel gekleed door de straten van Londen lopen en het volk kwam nog meer onder den indruk van haar schoonheid. In het gevang van Ludgat verleidde zij den sollicitor des konings, Lynow, die haar wilde huwen, doch het gelukte Richard, dit huwelijk te verhinderen. Korten tijd nadien stierf Jane Shore, arm en ellendig en door iedereen verlaten.

Zoo sprookt de geschiedenis. Frans Gittens heeft op dit thema, romantisch genoeg om er mee op hol te gaan, een drama geschreven van vijf bedrijven en hij heeft er geen in gevonden om aan de geschiedkundige nauwkeurigheid af en toe lelijk te kort te doen om hier en daar een pakkend tooneel te kunnen samenstellen. Zoo bijvoorbeeld, laat hij Jane Shore sterven op den dag van het huwelijk van Edward IV met Lady Grey, niettegenstaande het feit dat zij haar minnaar overleefd heeft. Wij zouden nog meerdere onnauwkeurigheden kunnen met den vinger wijzen, deels zullen we het hier bij laten, denkende dat het Gittens net zoo zeer zal tedoen geweest zijn om een "geschiedkundig" drama te schrijven.

De inkleding is het voornaamste en waar die niet verzorgd door een spelleidster ... dan zou er van het geheels stuk weinig goeds overblijven. Jammer. De inspanning ware een beter werk waardig geweest.

Bij de spelers waren er twee, die zich overwegend op den voorgrond plaatsten: Mej. Dieltjens (Jane Shore) en den heer Jef Wicheler (Richard). De eerste gaf met haar eigen groote spelhoedanigheden eene plastische uitbeelding van de vrouw, die door haar schoonheid aan koningen haar wil oplegde. Van den tweede eene diepe ingestudeerde, rake vertolking van Richard, hertog van Glaucester, de man met lage driften en dierlijke neigingen. Zij beiden droegen het geheele stuk, en als het insloeg, dan komt de eer daarvan aan hen toe, want zij hebben het stuk "gemaakt".

Ook de overige spelers - onderscheiden zich, zij het dan in mindere mate als de voorgaande. Wij noemen Jef Van Pelt (William Shore), Toon Fonteyne (Hertog van Clarence), Pol Wicheler (Edward IV), Wals (als Warwick, de "koningen-maker"), Willem Janssens (aartsbisschop van York), H. Brosteaux (de nar), en de dames Ghijs (Paul Shore), de Somme-Gassée(Betty), Alida Baacour (vrouw Bab) en de jonge juffer Waterschoot (Naddy Shore).

W. Janssens zong als een opera-held en benutte dankbaar de inspiratie, die hem vanuit het souffleur-hokje werd toegewaaid.

"Jane Shore" zal [onleesbaar] niet van het programma verdwijnen, want dergelijken stukken zijn eten en drinken voor het gewone publiek, dat niet alleen van hazzelnoten en oranje-appelen kan leven.