Over de première dezer operette, welke voor de eerste maal in Belgie het voetlicht zag, kunne wij in twee woorden onzen indruk samenvatten: hiermede werd wellicht het hoogtepunt bereikt van wat de volksschouwburg ons nog tijdens dit tooneelseizoen zal bieden. Meteen mochten wij met genoegen vaststellen hoe ook in de Kruisvaartenstraat ernstige pogingen worden gedaan om het tot een hooger kunstpeil te brengen. Het "Hollandsch Wijfje" is een prinses - want het stuk, hoe volksch ook zijn naam luide, speelt in een adellijk wereldje - die in het huwelijk moet treden met een prins, dien zij nog nooit zag, maar dien zij niettemin, van ver, door de heerlijke minnebrieven welke hij haar schreef, hartstochtelijk lief kreeg. Zoo wat het thema, doch andersom van "La Princesse Lointaine" van Edm. Rostand. De prins echter gevoelt geen zier lust zich te laten koppelen aan een vrouw welke hij noch kent, noch bemint en vlucht naar Holland. Op den plechtigen bruiloftsdag stuurt hij zijn gezant - die zelf al de romantische liefdebrieven verzon - naar de "beminde". Dan krijgen wij een diplomatisch huwelijk: de prinses trouwt, per procuratie met den gezant van haar bruidegom. Groote ontsteltenis aan het hof! Maar nu komt het idylletje, luchtig en teer uitgesponnen als met zonnige herfstdraden: de gekrenkte prinses trekt, vermomd als een bekoorlijk Hollandsch wijfje, den prins achterna. Deze hangt alras met heel zijn hart aan hem vast, maar zij, ze doet hem hard boeten, en... Amor, schalksch lachend, vereenigt geen prins en prinses, maar twee gelukkige menschenkinderen. De techniek van dit stukje is er eene die op stevige voeten staat. De muziek scheen ons nu en dan door luidruchtigheid te willen vergoeden wat zij aan melodische kracht miste. De vertolking was effenaf prachtig, en de enscenering was tot in al hare onderdeelen met uiterst veel smaak verzorgd. Van Mervr. Elvire Block, in de titelrol, konden we andermaal het flink en gesmijdig spel waarderen, alhoewel het zich bij poozen aan gezwollenheid bezondigt. Niet minder lenig is het spel van Mevr. De Veirman, die steeds den grootsten eenvoud weet te paren bij een wondere distinctie. De h. Dorehain, een acteur met temperament was een schitterende prins; zijn orgaan is niet sterk, maar zuiver en geschoold. De h. h. Immers en Van Outryve hebben als naar gewoonte het komische gedeelte van het stuk met verbluffende knapheid vertolkt, vooral de eerste. De rolbezetting was voor het overige uitstekend. Het "Hollandsch Wijfje" zal nog heel wat triomfavonden beleven.