Moest ooit iemand de noodzakelijkheid aanvoelen een lijn te trekken tusschen operette en blijspel en het spreekt van zelf - tevens de meening zijn toegedaan dat hij hiermede nuttig werk zou verrichten, dan kan hem als uitgangspunt van de op te bouwen definities van beide tooneelgenres geen beter stuk werden aangewezen dan "In den Zesden Hemel", thans voorgesteld in de "Folies-Bergère".

We laten in het midden of we hier met een operette dan wel met een blijspel te doen hebben en begrijpen allerminst waarom "In den Zesden Hemel" waarop slechts een paar keeren wordt gezinspeeld, tot titel werd verkozen van dit stuk dat zich afspeelt in een tot het einde volgehouden echtscheidingsatmosfeer die allerminst "Hemelsch" kan genoemd worden.

Dit alles weten we niet doch na het bijwonen der wederopvoering - naar het schijnt werd dit stuk een tiental jaren geleden in deze schouwburg ooit opgevoerd - kunnen we zonder veel hoofdbrekerij ertoe besluiten dat "In den Zesden Hemel" geen degelijke operette is en evenmin een meesterlijk blijspel kan geheeten worden.

Als operette missen we hierin de gevoelige noot, de meesleepende intrigue, het lyrisch sentimenteel element dat de operette steeds bekoorlijk maakt, de boeiende massatooneelen. Er zijn in deze "operette" slechts acht rollen en rolletjes terwijl er aan figuratie - een ander haast noodzakelijk element in de operette - zelfs geen enkel oogenblik werd gedacht. Ook de traditioneele balletten worden in deze "operette" achterwege gelaten.

Als blijspel zoeken we tevergeefs naar een motief of vinden dit - als men wil veronderstellen dat dit de echtscheiding is - niet bijster sterk uitgebeeld. Ge zoekt naar karakters, naar een warm menschenhart, naar scherpe parodie, haar het ironisch element. Ge vindt het niet, althans niet gelijk we dat gewoon zijn in een degelijk blijspel zooals we er onlangs een konden aanteekenen van H. Van Daele dat hier twee volle weken een overgroot sukces heeft gekend.

Maar hoe, zegt ge, hebt ge dan het herhaald gejuich en gelach van de toeschouwer niet gehoord. Stellig, dat is zoo: ge hadt - bevreesd voor de heerschende griep-epidemie- uw mond de jongste dagen zooveel mogelijk toegesnoerd - en telkens barsste hij willens nillens open in een luiden schaterlach. Er zijn in dit "lachspel" als het zoo mag genoemd worden, tal van flinke zetten en een vlotte dialoog die het gemis aan tooneelactie en de leegheid van het geheel eenigszins kunnen dekken.

De vertolkers, we noemen ze graag alle acht, de hh. Nylo, Jan Immers, Lambert, Morisson, Karel Immers, en de dames Winterberg, Francis en Didier verdienen allen lof voor de flinke wijze waarop ze dit ondankbaar stuk bezieling trachten te geven.

Ook het zanggedeelte, begeleid door het orkest van den h. De Boeck was flink verzorgd en we kunnen met voldoening vaststellen hoe het warmklinkend, streelend stemorgaan van den jongen Morisson tot heerlijke ontplooiing komt en Mej. Francis als zijn jeugdig partner even prachtig evolueert.