Een tweede sensatiedrama: na Cesar Van Cauwenberg, Jules Mary. En op het affiche kunnen we vernemen dat we de volgende week nog wat van dergelijken aard krijgen. Wie wacht op tooneel van steviger gehalte, op dat wat van een schouwburg toch zooiets maakt als een cultuurhaard voor een volk, mag intusschen geduld oefenen. En wenschen dat de reeks waarmee het seizoen werd ingezet ten minste toch de menigte uit bioscoop en operetten-theaters zal lokken naar den Koninklijke. Als dan deze inzet de fijnproevers, het Vlaamsch intellect te Brussel dat onbetwistbaar de laatste jaren aan den Kon. Vl. Schouwburg heel wat heeft gehad, inmiddels maar niet vervreemdt van dezen schouwburg.

Intusschen is in het genre waarmee men volle zalen wil krijgen, "De Advokaat der Armen" van Jules Mary en Emile Rochard, in een vertaling van Arie Van den Heuvel, een goede kans geweest. Zelf wie het minder over zijn hart kan krijgen hoe de Vlaamsche Schouwburg dit werk opvoert.

Reeds in "De Blonde", maar hier nog meer, deed het verkwikkelijk aan eerste rang-artisten zooals onze Koninklijke er verschillende bezit, zich met liefde zien te schenken in wat ze ten slotte toch weten een minderwaardig toneelproduct te zijn. Er wordt "gewetensvol" gespeeld.

En de regie verzorgt even fijn het decorum als in het flinkste werk zou doen. In "De Advokaat der Armen" voel dat nog eens bijzonder op. Het blijven wel de klassieke schermen en tapisserie, costumes, lichteffekten, enz., maar tot in de puntjes verzorgd.

Trouwens kwamen we tot de ervaring dat midden in het feuilletonachtige van het werk van Mary, een viertal knappe tooneelbrokken voorkomen in bedrijven II, III en IV.

Het stuk is als strekking niets berispelijks. Wel integendeel. Hoe zwaar een vroegere zonde op heel een leven drukt, zou een populaire ondertitel kunnen luiden, of: Hoe één fout verscheidene levens kan verwoesten. Best is de figuur van Mardoche uitgehaald: de Parijsche student die één vroege tijdlang is verloopen en in zijn hopelooze snakken om toch maar één groote daad te stellen in zijn later leven, het felst wordt gestraft. M. A. Maes heeft zeer flink het type uitgebeeld van Mardoche en er trouwens een ovatie mee losgehaald. Het publiek weet nu ineens wat een mooie aanwinst deze jonge acteur door Dr O. De Gruyter gevormd, voor den Kon. Vl. Schouwburg is. Mevr. I. De Veirman en Mej. R. Verschueren, speelden eveneens heel keurig en gevoelig, de eerste als de blinde zuster Denise leverde stijjlvol spel, de tweede was echt de gefolterde moeder. Na M. Maes was M. J. Van Outryve ook uitstekend: hij heeft een stem die al dadelijk den toon vat die in hetzelfde woord schreit en lacht, en M. L. Renders in de rol van Varaine had een goede dictie maar was weinig los van allure. En de twee kleine juffertjes speelden om ter liefst.

Het stuk blijft nog tot Donderdag op het repertorium. J.B.