Sensatiewerk nummer vier. Eerst "De Blonde", dan "De Advokaat der Armen", "Neem ze dan toch" en nu "De man die een moord deed", een vertaling door Arie van den Heuvel van het stuk van Pierre Frondale: "L'Homme qui assasina". Ook nog de volgende week wordt er zoo'n moord begaan. Er staan dan zooiets als "De Gelukszoekster" op het programma, door Fabre uit een werk van Balzac gehaald. Dit zal dan op vijf stukken, sedert de heropening opgevoerd, de vierde vertaling uit het Fransch wezen. Ons vermoeden als zou de zucht om tot een betere financieele uitkomst te geraken het peil vande op te voeren werken erg naar omlaag drukken, is intusschen geheel werkelijkheid geworden. De heer Poot heeft ons ineens teruggeleid tot de periode onder het directeurschap van Hendrickx of Van de Kerckhove. Al geven we grif toe, dat Vlaamsche schouwburgdirecties te Brussel, met hoeveel geestdriftige intenties ook bezield, spoedig het slachtoffer kunnen worden van den wansmaak van het publiek, toch durven we betwijfelen of men in den Kon. Vl. Sch. thans wel op het rechte spoor is om den toestand te verbeteren. Het scheen ons dat bij geen der twee laatste premières de zaal volledig gevuld was. En terwijl heeft men toch een heel contingent Vlaamsche menschen die naar den Schouwburg kwamen, zuiver om spel en om geestelijk genot, wellicht voor geruimen tijd op de vlucht gedreven. We vragen ons af of er niet tal van andere middelen voor de hand lagen om een grooter publiek te bereiken, en of bijvoorb. romantisch Vlaamsch werk, zooals De Tière, Scheltjens, e.a. er ons leverden, niet als sensatietooneel kon gebruikt worden. Bezit dit werk brutaliteit dan is het toch een gezonde brutaliteit, en die aansluit bij den Vlaamschen volksaard. En er is toch ook wel volkswerk uit Nederland?? We blijven tenslotte ook nog zoo naïef te gelooven, dat een Vlaamsche Schouwburgdirectie toch ook wel zooiets moet bezitten wat wij gewoonlijk moreele waardigheid heeten tegenover de taak welke zij heeft opgenomen.

Nu, de acteurs en de regie van den Vl. Schouwburg blijken het bijster goed uit te houden met de sensatiespelen. "De moord" van Zaterdagavond werd bijna frisch en vroolijk gespeeld. Het spel van Mej. Verschueren, van MM. Van den Heuvel en A. Maes, van Mevr. Beersman, Mej. M. Dieltjens en MM. Sonck en Cysch, was zoo spannend, de ensceneering en het décor zoo luxueus en verzorgd, dat men haast vergeten ging dat er tenslotte toch een middelmatig werk werd ten tooneele gebracht dat alleen de spanning heeft van het Fransche faits-divers en de irreele vertroebeling inhoudt van onschuldige dames met minnaars, en van moordenaars uit liefde die bijna tot held worden gemaakt.

Wanneer neemt de troep van den Kon. Vlaamsche Schouwburg een revanche?

J.B.