Emile Fabre heeft dit drama gehaald uit de roman "La Rabouilleuse" van Honoré de Balzac, en het technisch knap uiteengezet. Het is verrassend hoe de figuren daarin, en voornamelijk deze van Jean-Jacques Rouget, stipt, volledig, in de juiste atmosfeer waarin ze in de roman opleven, zijn bewaard en hoe dit nochtans tot een vlot, levendig en ook stemmig drama is gegroeid. Het rumoerig en felgekleurd leventje van de anti-Bourbons is maar de zware omlijsting in oud goud. Het gaat hier geheel om de psychologie van den ouden Rouget en om de grijphanden die zijn geld begeeren. Even boven het doorsnee Fransche drama uit reikt "La Rabouilleuse", en bijwijlen roept daaruit het accent op van een treurspel.

Arie Van den Heuvel heeft een gewetensvolle vertaling geleverd, waarin de stemmigheid goed behouden werd. Hij vertolkte ook de rol van den ouden Rouget en bereikte hierin een macht van uitbeelding, een dramatische hoogte, zóó schrijnend-menschelijk als hem dat ooit gelukte in de schitterdenste zijner tooneelprestaties. Trouwens, Mejuffer Dieltjens als Fiore, M. Dubois als kolonel Brideau en M. Renders als kommandant Gilet, stonden hem flink bij. Daar waren momenten in de drie eerste bedrijven die ons den eersten keer dit tooneelseizoen een volle gulp echt scènegenot konden verschaffen en de zorg besteed aan kostumeering en salonstijl, en aan dit uitteeken der figuren van het achterplan, hielpen dit genoegen verhoogen. Het slot was echter minder: bijna een opera-effect.

Intusschen is dit enkel één vluchtige degelijke avond geweest, want voor de volgende week wordt nog eens een minderwaardige klucht aangekondigd, ... de vijfde vertaling uit het Fransch op zes opgevoerde werken

J.B.