De Italiaansche opera heeft in "La Tosca" een werk naar haar gading. Sensatie is steeds een harer lokmiddelen geweest. Het Napels der 18e eeuw, het Napels der gevierde intrige-opera, overstroomde er eens de wereld mede, maar was toch te zeer ingenomen door de stof der klassieke oudheid, om in dat uiterste te vervallen, waarnaar Puccini zich met Sardou's gruwelstuk opwerkt. Dat wij er in het gehalte der sensatie niet op vooruit gingen en de kunst er niets bij gewonnen heeft, hoeft niet onderlijnd. De aftrek is er niet minder om en strekt zich onder de hoede der moderne dramatische muziek zoover uit als maar eenigszins te reiken valt.

Puccini bezit ontegenzeggelijk het talent planken, doeken en personnages muzikaal te doen leven: een pathos, dat niets bedwingt, - een geest die niets ontziet, - een eenvoud die niets meer te betasten heeft ! Zijn "La Tosca" is hiervan de proef op de som, - de vrucht op den boom !

Mevr. Comès beperkte haar talent tot de pathetisch ingrijpende scènes, waarin zij dan den vollen omvang gaf van haar buitengewone gaven. De heer Dister schittert als tenorzanger, doch bezit niet die boeiende kracht, welke uitging van den zoo gevoeligen kunstenaar Legrand, dien we verleden jaar zoo vaak te waarderen kregen.

Als zanger en acteur staat de heer De Marey met vasten voet in zijn muzikaal scherp afgeteekende gruwelrol van Scarpa; zijn rechercheur, Spoletta, verkreeg door de typeering van den heer Mathyl het gewenschte karakter. Viroux was als koster onbetaalbaar, fatsoenlijk de heer Van Laer (Angelosti)

Er zat lood in het door Cluytens aangevoerde orkest, wat zoowel te voelen was in de zwaarte van het geluid als in den sleependen gang van het orkest. 't Woog niet op het succes van den avond, dat geenszins onderdeed voor dat van verleden jaar.

L.O.