Nadat de Vlaamsche Opera ons bekend maakte met "Sakuntala" bestijgt deze Italiaansche componist het tooneel der Fransche Opera met "Résurrection", dat tot zijn jeugdwerken behoort. 't Verplaatst ons in den tijd toen men in Puccini den Messias van een nieuw tijdstip voor het gezongen tooneel meende ontdekt te hebben. En naar dien opvatting is het libretto uitgewerkt, afgekeken van het gesproken drama van H. Bataille, dat op zijn beurt getrokken is uit den gekenden roman van Tolstoï.

Op het tooneelstuk heeft het libretto van C. Hanau voor, dat het minder omslachtig is, ofschoon het buiten het tweede bedrijf, dezelfde indeeling volgt. Ook hier krijgt het drama zijn beslag in den huiskring van Dimitri's tante, in de vrouwengevangenis te St-Petersburg en in de deportatie naar Siberie, anders gezegd in de verleidingsscène, het berouw van Dimitri en in het onwederroepelijk besluit van Katiucha, die zich na haar vergooide leven onwaardig vindt de hand te aanvaarden van den tot inkeer gekomen Dimitri. Het wijkt van dit stuk af doordien het bedrijf van het tribunaal vervangen is door een tooneel aan een landelijk stationhuisje, waarbij de componist gelegenheid heeft uitdrukking te geven aan de wanhoop van de verlaten Katiucha. Met het stuk heeft de opera ook gemeen dat het drama hoofdzakelijk getorst wordt door het figuur van het bedrogen meisje.

De keus en uitwerking van het libretto duiden het karakter aan, waaraan zich de componist te houden heeft. Dit alleen legt reeds uit waarom de partituur, geheel doortrokken van Puccini's eigenschappen, zoo weinig te herkennen heeft van den muzikaal verfijnden geest, die in "Sakuntala" tot uiting komt. Uit alles is te merken dat Alfano nog niet ingetreden was in de evolutieperiode, waaraan wij een werk van de waarde van "Sakuntala" te danken hebben. Gelukkig voor hem en de kunst, dat hij niet is blijven staan bij het op den spits gedreven verisme en dat hij zich heeft weten los te maken van den op eenzijdigheid uitloopenden invloed van Puccini. Van dien meester heeft hij ondertusschen in deze "Résurrection" veel afgeluisterd, niet het minst diens melodische vurigheid en effektvolle behandeling van het menschelijk orgaan. De tot paroxysme overslaande verleidingsscène uit het eerste bedrijf zet reeds alle sluizen open: het Italiaansche verisme is ermede gediend, de universeele waarheid er evenwel door miskend. Die indruk overheerscht doorheen het geheele werk, dat meer boeit door het opzweepen van afzonderlijke tooneelen dan door het werkelijke drama.

Mevrouw Bergé muntte vooral uit in de tragische oogenblikken van het werk. In het eerste bedrijf ontbrak hare verschijning den eenvoud, die daar niet kan gemist worden. De spanning, welke zij echter in het derde bedrijf te verwekken wist, was van doorslaande beteekenis voor het succes, waarmede het werk opgenomen en de artiste overladen werd. Een bijzondere hulde werd het deel dezer dame, waarbij zich geheel de zaal aansloot.

Voor het belang van Katiucha moet in het stuk de rol van Dimitri wijken. De heer Descamps gaf in deze personage alle bevrediging, die men van hem verwachten mocht. Mevr. Rhéna Dix maakte goeden indruk in de eveneens ondergeschikte rol welke zij te vervullen had. Treffend relief was gelegen in de prestatie van den heer Van der Goten; op geschikte wijze werd dit ensemble volledigd door de dames Castets, Mativa en Margera.

Uitmuntend zong het koor; de heer Deveux haalde als orkestmeester eer van zijn werk; wat voor de regie het geval was met den heer Versturme.

Vooraf ging een monomimisch werkje van Pick-Nangriagalli, waartoe een Hindoesche legende de stof leverde. Tamelijk onsamenhangend is de muziek, in welke men vruchteloos naar een verband zoekt met wat het tooneel te beleven geeft. Van geringe dramatische kracht was de uitbeelding van Mej. Vervoort, zoodat noch het een noch het ander kon instaan voor een succes en het werkje tamelijk onverschillig opgenomen werd.

L.O.