Op initiatief van het "Verbond van Vlaamsche Vereenigingen" is het symbolisch successtuk van R. Graverson te Gent onder geestdriftige belangstelling opgevoerd geworden door de groep Staf Bruggen.

Alhoewel de onsterfelijke roman van Ch. Decoster bijna op den voet wordt gevolgd, al valt het stuk op menige plaatsen ineens plat met een knal als een te sterk opgeblazen ballon, toch moet er grif toegegeven worden dat het onder meer dan één opzicht een der merkwaardigste produckten is van onze naoorlogsche tooneelliteratuur al was het maar alleenlijk om de ziedende, blakende geestdrift, die er als een verzengde adem over heen waait, een geestdrift die zelfs den koesten toeschouwer onweerstaanbaar in vlam zet en hem meevoert op de hoogste toppen der tooneellyriek.

Bovendien borrelt een geweldige dynamische kracht erin open en is zijn opbouw van een gezonde originaliteit.

Voor een modernistischen tooneelbouw is het stuk als van zelf aangewezen: men zou het zich bezwaarlijk in een ander kleed kunnen indenken. De regie is dan ook heel oordeelkundig te werk gegaan met de ensceneering tot een minimum te herleiden: donkerblauwe zijdoeken in breede plooien neerhangend, een synthetisch fonddoek met symbolisch geel-zwarte combinaties en in 't midden een stel van drie trappen. Het fonddoek op zichzelf schept reeds de atmosfeer, werkt suggestief en onderlijnt sterk het heele gebeuren.

De stellige is het ideale, klassiek geworden middel om aan de plastiek relief bij te zetten, voor 't verwerken van schilderachtige ensembles, en niet het minst een krachtig helpster om de dramatische waarde van het woord te verheffen.

Met een verstandig geregelde belichting en kleurige costumeering waren verrassende effecten bekomen kunnen worden en zou de opvoering van zoo'n stuk kunnen uitgroeien tot iets uitzonderlijks schoons.

Dit is bijna het geval geweest: het gemis aan een lichtgordel of zelfs aan eenvoudige projecttoren was hier sterk te betreuren... en er valt ook wel wat af te dingen op de keus en de combinatie der kleuren in de costumeering.

Uilenspiegel is een van Staf Bruggen's goede rollen waarin hij de volle maat van zijn krachten kan geven: hij bekomt daarin een machtsontplooiing, zoo geweldig, zoo titanisch grootsch, in plastiek en dictie dat hij vaak een siddering van geestdrift bij de toeschouwers opwekt. Zijn tirade bij 't einde van 't eerste deel en het slottooneel van het tweede zijn modellen van groot tooneelspeelkunst. Maurits Hoste speelt Klaas de kloefkapper kordaat en vol ontroering in het stil acteeren. Antoon Van der Plaets's baljuw en Graaf van Eymont zijn uit de granietrots gehouwd: Fons Derre is een soepele, radzeggende Uil en Tilly van Speybroeck een frissche, liefdevolle, trouwe Nele, die het hart van Vlaanderen warm doet kloppen. John Duvosel forceert eenigszins de noot in Lamme Goedzak; de geestigheden die hij aan den man moet brengen zijn door den band reeds van grof weefsel. Deze zwakheid van den tekst diende te worden vergoed door een lijn afgewogen humoristisch spel. Duvosel schijnt echter meer belust op het gemakkkelijk succes bij de galerij!

Al de overigen pasten goed in het kleed waarin ze staken. We noemen onder meer Marcel Ameye en vooral Herman Verlinden die van Keizer Karel een knappe figuur heeft geteekend.