Het tooneeljaar is voor de zooveelste maal ten einde. Vooraleer zijn verlofperiode aan te vangen heeft de dramatische groep dit welgevuld seizoen besloten met een diep ontroerende voorstelling van Heyermans, bitter-naturalistisch "Zevende Gebod".

De schrijver van "Ghetto" heeft ook hier met een scherpen zienersblik de sociale meeningsverschillen tusschen het oud en jong geslacht een vasten vorm gegeven.

Alhoewel het stuk door zijn te langdradig uitgesponnen psychologie en zijn talrijke bijkomstigheden reeds ver staat van onze moderne tooneelopvattingen, toch treffen ons de diepbrandende levenswaarheden, die uit alle personages oplaaien en de warme menschelijkheid naast het schrijnend wee van sociale ellenden die heden ten dage uitzonderlijk zijn geworden.

Doch wat den onbevooroordeelden tooneelliefhebber vooral zal opmerkelijk vinden, is de ongemeen knappe technische bouw van Heyerman's stukken: de logische aaneenschakeling der psychologische gevallen... Een kostbaar kenmerk van groote waarde, die Heyermans verheffen tot een der sterkste dramaturgen onzer tooneel literatuur.

Indien het den schrijver mogelijk geweest was te zien wat er van zijn bedoelingen zou terecht gekomen zijn in de opvoering door ons plaatselijk gezelschap bezorgd, dan zou hij alle redenen hebben gehad om tevreden te zijn.

Voor alle leden was er een plaatsje en ze bekleeden het eervol!

De aanvoeling allereerste vereischte voor een natuurlijk, ongedwongen spel, was er bij allen zoodat we een doorleefd en daardoor levendig stuk hebben te zien gekregen.

De onverbiddelijke keikoppige stugheid van Samuel Dobbe: wie kon ze beter uitbeelden dan H. Hesselinck? Moeder Dobbe, een figuur die in de schaduw staat, werd helder belicht door H. Tseyen. R. Hermans was een hartstochtelijke [onleesbaar]. E. Steenbrugge zeer koud en voornaam als een jonge pastoor. G. Briers een leuke Ricander met een snaterende vrouw (A. Van Wetter). H. Vandermeulen een hartige Bart met juist afgewogen krachtig spel.

De twee schoonste figuren, die beiden een grooten last hebben te torsen, en met bewonderenswaardigen moed dit hebben gedaan tot het laatste woord, waren Peter en Lotte. E. Lambrechts heeft de aangrijpende tragedie van den verstooteling der maatschappij met zoo'n aureool van schoonheid weten te omkransen en zoo hartroerend gespeeld (vooral in het climax van het laatste bedrijf) dat de koelste toeschouwer willens nillens diep heeft medegeleefd.

Een heerlijke verrassing werd eindelijk nog gebracht door L. Jansen van wien we niet vermoed hadden dat hij het tragische op zoo'n edele manier zooals hij dit gedaan heeft, zou kunnen uitleven. Hij dient er dan ook ten zeerste om geluk gewenscht, dat hij het melodramatische heeft vermeden en heel zijn spel heeft gebouwd, ook voor wat de logische typeering betreft, op een verstandige en gedetailleerde studie der Peterfiguur.

L. Jansen heeft met deze glanzende prestatie zijn sporen eerlijk verdiend. Hij is een acteur, waarop zijn groep mag rekenen!

Dat E. Koch van Engel een tot in de puntjes verzorgd personaadje heeft gemaakt zal wel niemand verwonderen.

Al de overigen zonder uitzondering N. Schmitz, L. Van Parijs, Speeltore en Fierens, sloten nauw aan bij het geheel zonder scheuring.

Deze laatste volksvertooning aan halve prijzen is een succes geweest op gansch de lijn: de schouwburg was bomvol geloopen. Een weldoende aanmoediging voor het aanstaande seizoen, dat met de komende schoone dagen zal bebroed worden.