Wij voelen ons bijna gedwongen even geërgerd te zijn om de voorstelling van "'t Is wreed in de Wereld" als over de opvoering van het stuk der vorige week. Het krachtig en overtuigend zomerweer-offensief had niet alleen het publiek beïnvloed, dat ditmaal eerder schaarsch was opgekomen, maar scheen ook op het gezelschap in ongunstigen zin gewerkt te hebben. De heropvoering van G. Delattin's werk kon inderdaad nieteens als eene behoorlijke algemeen herhaling doorgaan en over het algemeen werd er naar den opgever gehengeld, zooals dit alleen maar in de voorhistorische periode van het Antwerpsch tooneel mogelijk was. De voorstelling had gevoeglijk en zonder nadrukkelijke inspanning om elf uur kunnen beëindigd zijn, en het werd thans bijna middernacht.

Toch is er nog heel wat plezier beleef aan de tribulaties van den fotograaf Vermetten, van zijn familie en van zijne diensmeid Beth. De aantrekkingskracht van het stuk zit hem minder in het vis comica dan wel in het lokaal tintje dat over het geheel uitgespreid ligt. Deze lokale kleur werd over het algemeen meer dan verdienstvol weergegeven, maar zij gaat toch niemand zoo voortreffelijk als Robert Marcel die van Jan Vermetten weliswaar eene nieuwe editie van den Antwerpschen Beulemans maakt, maar er toch in slaagt aan deze figuur al de noodzakelijke hartelijkheid en gemoedelijke openhartigheid te geven. De Liesbeth van Germaine Loosveldt heeft ons verrast, omdat zij niet zoo sterk in de kleur stond als wij verwacht hadden. Zo werd de schijn gewekt dat men charge wou vermijden, waarvan ten slotte toch een tikje niet zou kunnen schaden hebben. Het zonentrio Henri, Frans en Louis werd door Willem Cauwenbergh, Edward Delen en Charles Janssens met de nodige verscheidenheid belicht, evenals de nonkel Jan van Free Waeles en tante Leontine van Gab. Bonaert, die Gentsch mocht spreken en daardoor juist bijzonder opgemerkt werd. Nora Oosterwijck en Greta Lens waren de jonge gratiën die twee der zonen bekoorden, terwijl ten slotte Jos Gevers een bijzonder plezierig beeld van de beschonken tafeldienaar Antoine gaf.

Vooraleer wij de regie van Joris Diels volledig kunnen waardeeren, is het noodzakelijk dat hij bij de volgende voorstellingen met de zweep achter de vertolkers gaat om meer zwier en fit aan het ensemble te geven. Dan eerst zal den bijval normale afmetingen verwerven en niet zoo karig tot uiting gebracht worden, als bij deze zg. première het geval was.

Hiermede mogen wij onze taak, wat het tooneelseizoen 1935-1936 aangaat, afsluiten. Wij hopen onze lezers steeds voldoende voorgelicht te hebben en zijn er ten minste van overtuigd onze meening met oprechte onbevangenheid te hebben neergeschreven. Dat deze niet altijd aan de verwachtingen van de directie beantwoordde is minder onze, dan wel hare schuld, maar vermindert geenszins de oprechte sympathie die wij haar toedragen. Enkele tekortkomingen beletten inderdaad geenszins te mogen besluiten dat het eerste bestuursjaar van Joris Diels meer dan gewoon bevredigend mag aanzien worden, en voor de volgende jaren, wanneer ook de ondervinding hare rechten zal opeischen en doen gelden, een nog meer gunstig resultaat mag doen verwachten.