De glansrijkste voorstelling van het seizoen. Doorstaat inzake taalschoon inzake Ben Jonson de vergelijking niet met Shakespeare, zijn «Volpone» is niettemin als tooneelstuk magistraal in opbouw en bewerking. De persoonlijkheden erin zijn met onmiskenbaar talent allegorisch geteekend en het geheel is van een organische gaafheid als wij zelden in een tooneelstuk aantroffen.

Volpone, de rijke Levenijn, werd door A. Van Thillo meesterlijk gekampeerd, met reserve voor het aanvangstooneel, waarin hij zijn sardonisch lachje ietwat... in denzelfden toonaard hield. Mosca, de knecht, vond in Jan Gammans een kwiek vertolker, wiens radde zegging en beweeglijkheid prettig aandeden. Met Voltore realiseerde Jos Gevers ook aanschouwelijk het giertype van den geldbelusten notaris. Corvino zat bij W. Cauwenberg in goede handen en Mevr. Gevers bracht als zijn vrouw Colomba, een ongerept beeld van zedigheid.

Nog te vermelden: de verkreupelde woekeraarsfiguur van W. Benoy (Corbaccio), ongemeen plastisch en de weelderige Venitiaansche courtisane van J. de Coen, misschien een ietsje te Rubeniaansch.

Maar de monumentaalste verschijning was die van Joris Diels als de Capitano «Leone», die in stormachtigen bravoursiijl akteerde, en van allen het meest den grotesken speeltrant, die hier gaanden was, benaderde. Een hoogtepunt.

Van het oogpunt der tooneelplastiek uit onthielden wij tafereelen als de raadszitting en het bezoek van Camina bij Corbaccio, heusche paneelen vol schoonheid van kleur en lichtspel.

Aankleeding en spelleiding met meesterhand doorgevoerd door Joris Diels.

«Volpone» plaatste meteen onzen schouwburg weer op het kultuurpeil, waar hij zich naar onze meening, bestendig moet ontwikkelen.

V.J.B.