De inleidingslezingen, die door de Volksuniversiteit Herman Van den Reeck worden gericht, zijn zeker een prijzenswaardig initiatief en zijn stellig geroepen om het publiek voor het doek opgaat voldoende in te wijden in den geest en de beteekenis van de door den K.N.S. te spelen werken.

De openingsvoorstelling van dit seizoen werd voorafgegaan door een inleidingslezing gegeven door Pr. F. de Backer van de Rijks-universiteit te Gent.

Wij hoorden Prof. de Backer in de antichambre verklaren dat hij hier met een machtige herinnering zou te vechten hebben, nl. die van Pol de Mont, en dat hij allerminst 1 over zulk een kleurig redenaarstalent beschikte. Laat ons dadelijk zeggen, dat Prof. de Backer zijn publiek niet teleurgesteld heeft maar daarentegen wist te boeien tot op het laatst. Hij gaf verscheidene zeer belangwekkende bizonderheden, betrekking hebbende op Shakespeare's biografie, en betreffend het ontstaan zijner verschillende werken.

«Veel leven om niets» werd door hem in detail behandeld, en hij ontleed om beurt de verschillende tooneelen, waarvan hij de eigenaardigheid in scherp reliëf wist te stellen.

Een welverdiend applaus viel den redenaar ten deel. Vooraf had de Heer W. Benoy, bestuurder bij de K.N.S. een woord gesproken over het a.s. seizoen en allen aangezet zijn schouwburg te steunen. Naar de verklaringen van den bestuurder te oordeelen, zal dit seizoen rijk zijn aan nieuwe creaties, en den schouwburg terugbrengen op het kuituurpeil dat hij bestendig hadde moeten hooghouden.

De crisis ten spijt, zal de Heer Benoy ijveren met den inzet van al zijn beproefde artisticiteit en den schouwburg weer maken tot een brandpunt van intens geestelijk leven.

Het is zoowat t|aditie gworden in de laatste jaren, het seizoen te openen met een Shakespeare-creatie. Het stuk waarop de keus voor dit jaar is gevallen, is ruimschoots de eer van het eerste voetlicht waard. Wij vinden er den speelschen Shakespeare in terug, met zijn onuitputtelijke schalke en beeldrijke fantasie, die burlesken weet op te zetten en zwierig af te wikkelen, die den lach niet uit de lucht houden. De geestigheid van Shakespeare zooals die van Molière staat boven alle tijden, zij draagt het prentmerk der eeuwigheid, ook al is haar essens aan het onmiddellijk tijdelijke verbonden en daardoor geinspireerd. Daarin ligt juist de begenadiging van het talent, dat het zich, buiten het bewustzijn van den auteur om, ontbolstert uit de tijdschors en opwiekt naar de hoogvlakten van het onvergankelijke.

Deze première was met uiterste zorgen omringd en s£ond onder de kunstvolle leiding van den regisseur Ch. Gilhuys.

Laat ons vooraf zeggen dat kostumeering en decor speciaal dienen vermeld. De Heer Lode Seghers mag daarom welgemeend gelukgewenscht.

Speeltempo en samenhang waren in orde. Er was een prettige klimaks tot na het derde bedrijf. Dit eerste gedeelte werd door onze zeer rolvaste artisten stormenderhand veroverd. Daarna was er inzinking maar dat is stellig te wijten aan den neergang in het stuk zelf, waarvan het slot met de happy ending zwakker is dan aanvang en hoogtepunt.

Hr. Van Thillo gaf ons een hoofsche vorst van Arragon. Hij heeft, waar wij dezen aanleg niet bij hem vermoedden deze rol met zeer fijnzinnige distinctie gespeeld. De lugubere intrigant Don Juan kreeg in de handen van den Hr Joris Diels een zelfdzaam grotesk reliëf. Het fielten trio met Hr Gevers (Borrachio) en Ch. Janssens (Conrado) bracht de vereischte komische noot.

Ed. Gorlé onderscheidde zich in Leonato door hoogwaardigen adel in beschijning en zegging. Zoo ook stond Antonio (Remy Angenot) gekampeerd. E. Deleu (Balthasar) heeft zijn luitzang liefelijk voorgedragen. De gerechtsdienaars Brummel en Knuppel (Jef Verlinden en Frée Waeles) hebben met hun burlesken tekst stormachtige lachbuien verwekt.

Een speciale vermelding voor de Hr Louis Belloy, dien wij met genoegen terug voor het voetlicht zien verschijnen, en die zijn rol van geestelijke met den noodigen mystieken ernst heeft gespeeld. Er was verder een plezierige schrijver van Lode Jansen.

De nevenbezetting, die de wacht samenstelde, verdient allen lof. Naast het hooge woord dezer heeren, klonk de speeltoon der dames diafaan J. Van Santvoort zette haar Fiero in pasteltinten. Dat was gracielijk en vol bekoring. Margareta en Ursula (Nora Gevers en Emma Koch) vlinderden sierlijk door het stuk heen. Maar het hoogtepunt van den avond was het tweetal Benedict (Jan Cammans en Beatrice (E. Van Camp). Zij beiden hebben zichzelf hier overtroffen, door radheid en gevatheid van zegging en door uitterimate los en bekoorlijk spel. inzonderheid de momenten, waar elk apart, door bemiddeling der speelsche samenzweerders, verneemt dat hij door den anderen wordt bemind.

Jan Cammans heeft geacteerd met mannelijke voornaamheid en fantastische geestigheid. Elisa Van Camp Was één vuurwerk. Zij ontstak haar tekst tot daaruit een wemeling van kleurige raketten deer regende.

Dansen en muziek waren bescheiden zooals het hoorde.

Een triomfantelijke inzet voor den K.N.S.

V.J.B.