«Het Lam van den Arme» door Stefan Zweig. Deze Napoleon-episode is wel handig geschreven. In de spilfiguur Fourès heeft de schrijver een dubbele gevoelswaarde vastgelegd en uitgewerkt: de haat van den man, die door Bonaparte in zijn innigste gevoelens werd gekrenkt, het verzet van den republikein tegen de machtsbezetenheid die Bonaparte naar het veroveren der diktatuur en naar de omverwerping der republiek voeren.

Het stuk wordt gedragen door deze psychologische dubbelstrooming. Daarom verloopt het eenigszins gelijkmatig en vertoont weinig hoogtepunten. Het legt een vlakje bloot van Bonaparte's vie romancée.

Wij loven vooral de insceneering en de regie. De schermen van Lode Seghers waren zeer sobel en stijlvol. Aan de spits van de vertolking noemen wij Charles Gilhuys. Hij heeft zeer expressief gespeeld. Vooral zijn schermmutselingen met Napoleon waren zeer dramatisch bewogen.

Als Bonaparte kon W. Benoy ons de gelijk, namige uitbeelding van Dick van Veen niet doen vergeten. Het was niet genoeg vulkanisch. Deze Napoleon deed teveel aan een prentje denken. Zoo keurig afgeborsteld heeft de kleine Corsikaan, vooral dan in zijn tijd van machtsbestreving er nooit uitgezien. De stormachtigheid dezer figuur kwam niet zoo heftig tot haar recht, maar daartoe was ook de vormgeving van den auteur te schetsmatig.

De overigen hebben uitmuntend werk geleverd. Het samenspel was zeer homogeen. Onder de velen die in militaire pakjes zaten, vernoemen wij om, de sierlijkheid en den zwier hunner er verschijning R. Angenot en R. Van de Putte. Uitzondering daarop bracht Frée Waeles, want te weinig elegant.

De negen tooneelen werden in een prettig tempo voorgebracht. Door de snelle tooneelwisselingen heeft het technisch personeel dan ook bewezen volkomen tegen zijn taak te zijn opgewassen.

V.J.B.