«Ik heb een Mensch gedood» door Maurice Rostand

M. Rostand beschikt slechts over een zeer betrekkelijk talent, hoe hij ook poge zich te tooien met de veeren van zijn beroemden, vader. Het melodramatische stuk dat hier van hem werd opgevoerd, wemelt van goedkoope effekten en zit grof op den draad. Zin voor tooneeldialoog heeft Rostand Jr trouwens helemaal niet, want de spelers vallen van de eene tirade in de andere. Daarbij praten zij een taal, die de opgeschroefde kunstmatigheid zelf is.

Het gegeven? Een jonge Franschman loopt met de kwellende gewetenswroeging rond, dat hij op de vuurlijn bewust een vijand (een mensch ten slotte), gedood heeft. De obsessie laat hem niet los. Hij gaat bij een biechtvader te rade en weigert diens absolutie. Dan zoekt hij de ouders van zijn slachtoffer in Duitschland op. Maar hij kan niet tot een bekentenis komen. Angelica, de bruid van den gesneuvelden Herman, heeft hem echter doorzien, en zij zal hem helpen. De ouders, die Herman betreuren, hebben dezen Franschman dien zij Herman's vooroorlogschen vriend wanen stilaan lief gekregen en Angelica zegt dat het zijn plicht is Herman aan den eigen haard te vervangen. Wat deze Franschman t dan als opperste boete ook doet.

Als propagandastuk voor volk en verzoening is dit werk eerder zwak. Als stemming- en milieuteekening blijft het door de schaarschte I, aan dramatische hoogtepunten saai en te zeer beregend op tranerigheid dan werkelijk spannend.

De «Moedertalers» hebben zich met volle toewijding in de bres gesteld om dit stuk te verdedigen. Zij wisten vlot samenspel te bereiken en muntten uit door keurige taal. Weten de spelers zich nu nog van hun eenigszins te stramme tooneelbewegingen te ontdoen, worden zij een ietsje plankvaster, dan verkrijgen hun prestaties, ei zoo na de waarde die beroepsspelers ons kunnen bieden.

Als het doek viel hadden de «Moedertalers» een welverdiend applaus voor samenspel en regie in ontvangst te nemen.

V.J.B.