Als men nagaat onder welk regime en in welke levensvoorwaarden dit stuk geschreven werd, mag men gerust besluiten dat de Sovjetcensuur vrij breedgeestig staat tegenover de kritiek op haar eigen stelsel. Inderdaad, bepaalde instellingen als bijv. het «roode huwelijk» dat even gemakkelijk ontbonden als bezegeld wordt, krijgen hier den toets van een lang niet malsche satyre te doorstaan. En eveneens de woningnood alsmede de zg. beginselvastheid der pure kommunisten worden hier met lachkruid overstrooid.

De humor van Katajev is zienlijk van een oppervlakkiger allooi dan dien van grooie voorgangers als Gogol en Tschekov bijv. De goedmoedige noot blijft hier overheerschen en een zekere mildheid is er niet vreemd aan.

Het gegeven? Twee paren hebben zich haar Sovietvoorschrift laten registreeren, maar komen dra tot de bevinding dat dit voorschrift van alle factoren nota houdt behalve dan van het noodzakelijk sediment dat aan iedereen echt moet ten grondslag liggen: nl. de liefde. Maar einde goed, alles goed. De vergissing wordt dank zij de tusschenkomst vaneen partijleider hersteld en ieder huwt opnieuw volgens de kruismethode, den vroegeren partner van den andere.

Wij kunnen ditmaal zoo uitbundig niet zijn met onzen lof op het stuk en vertolking, want menigmaal was het tempo stram. Ook werd meer dan noodig aan charge gezondigd, voornamelijk dan in de krakeelscènes. Maar deze lichte kritiek terzijde hebben al de spelers zich toch ingespannen, om den tekst tot zijn goed recht te laten komen. Inzonderheid hebben zich hierbij onderscheiden: Jan Cammans als Wassia en Jos. Gevers als Abram. Voor de dames niets dan lof.

Wij herkenden in de korte spreekkoren en groepsbeelden onmiskenbaar reminescencies van Alex. Granovsky, maar dit belet ons niet den heer Diels andermaal om zijn kleurige, vaste regie geluk te wenschen.

V.J.B.