Het circusdrama van Andréjew benadert den melo van den paljas, die laeht om niet te moeten wsenen van zeer dicht bij. Maar dat thema wordt dan uitgewerkt met een pathetiek die af en toe door diep aksent aangrijpt.

Dit tooneelspel wordt door de verfilming van hetzelfde stuk deerlijk gehan. dicapeerd. Immers waar de film ons het levendige cirkusbeweeg in zijn kakelbonte veelkleur vizueel veraanschouwelijkt, zijn we hier aangewezen op echos uit de arena, die ons niet kunnen doen vergeten dat hier vulgaire requisiten worden gehanteerd. Nu heeft het tooneel wel dit voor, dat het de dramatiseering door sugestiever woordplastiek zeer bevordert, daar waar het scherm slechts mime levert.

Het gegeven zelf is zeer schimmig uitgeteekend.

Hij, die den schaduw van 't verleden wil afwerpen komt in het circus en... wordt er nar. Hij wordt verliefd op de amazone Consuela die door haar verloopen vader aan een even verloopen edelman wordt verkwanseld, ziet zijn liefde onbeantwoord, en vereenigt de paardrijdster met hemzelf in den dood.

Het slot is knaleffekt : vergiftscène en zelfmoord van den baron. Dankbare dramatische motieven waren ook geweest : de leeuwentemster, die door de leeuwen wordt verscheurd, en de jockey, die zich den hals kraakt. Maar Andréjew heeft geoordeeld dat het zoo al welletjes was.

A. Van Thillo (Hij) heeft de groteske zijde van zijn figuur niet genoegzaam geschakkeerd.

De potsenmakerij als een noodmiddel van tot toppunt opgevoerde vertwijfeling heeft hij niet kunnen weergeven.

De gamma bleef te strak; te eentonig, te zwaar op de hand.

Consuela, het naive argelooze slachtoffer, de vertrapte onschuld, is een onmogelijke rol. J. Van Santvoort heeft er alles uitgehaald wat reliëf kon geven.

De circusdirecteur van Gorlé en de leeuwenstemster van Jeanne De Coen zaten kleurig in het paneel. Maar als Mancini was Angenot er heelemaal naast en zijn sardonische lach klonk doodgewoon artificieel.

De heer Cauwenbergh was een zwaarlijvige jockey.

De heer Diels speelde zijn macabere rol naar behooren.

Maar de grootste pret hebben wij beleefd aan het clownenpaar van het tweetal Janssens. Hun fijferdeuntje kwam echter te zichtbaar uit de koelissen.

De regie van Joris Diels verdient allen lof.

De massabeweging was schilderachtig geordend.