"Nieuw geluid" heeft ditmaal het Brugsch tooneelminnend publiek op een ontspanningsavond vergast. Opgevoerd werd "Driekoningenavond" van Shakespeare.

Dit leuke werk, waarin luchtige scherts en scherpe spot met lyrische ontboezemingen afwisselen, is ongetwijfeld velen bekend. Het gebeuren culmineert in de grappige quiproquo's die ontstaan door het overwacht opdagen van den doodgewaanden tweelingbroeder van een der personages: ten slotte komen de tweelingen van aanschijn tot aanschijn te staan, herkennen elkander, en het warkluwen der intriguedraden ontknoopt zich in een dubbel "happy end".

De opvoering was keurig. Mej. Greta Lens, ls Viola, was eene gansch aanvallige verschijning: haar levendig en fijn genuanceerd spel moet ook der stugste veeleischenden onvoorwaardelijken bijval wegdragen. De rol der ondeugend-vrijpostige, radgetongde, maar sympathieke kamerjuffer werd op meestelijke wijze door Mej. Alice Helskens vertolkt; Mevr. Anna Van de Bosch beeldde een statige, en naar wensch hooghartige geliefde-zonder-wederliefde uit.

In de mannenrollen onderscheidde h. H. Schoonooghe zich glansrijk door zijn pittig en ongedwongen spel. Bij zijn tegenspeler, h. L. Tilmans kon men af en toe zekere "Brugsche" intonatie wat te duidelijk in zijne uitspraak waarnemen. H. A. Eversert typeerde een onbetaalbaren Malvolio - misschien eventjes eens op het randje van het "chargeeren" af; A. Vrielynck was een leuke nar, en W. Blomme een voornaam edelman.

Naar goede Shakespeariaansche rede had de regie de handeling volgens eigen inzicht gesitueerd, en wel namelijk in de Romantiek-periode, omstreeks 1830. Dit belette haar overigens niet een populair vooroorlogsch deuntje en een paar actuele zetten erbij te pas te brengen, doch deze onschuldige anachromistische smokkelwaar werd gewillig doorgelaten.

Als aangenaam buitenkansje kreeg men de warme gevoelvolle altstem van mej. Lens in Schubert's gekend "Ständchen" te hooren. Door spontaan applaus betuigde het publiek, zijne waardeering voor dit muzikale buitenkansje.

Het verdiende succes die de vertooning te beurt viel bewijst ten overvloede dat "Nieuw Geluid" een goede keus gedaan heeft, en dat het ontwikkeld publiek - Goddank! - nog steeds de werken van de Engelschen grootmeester der tooneelliteratuur genietbaar acht zonder dat zij herschreven werden.