De verwachtingen die het Consortium der Artisten gebouwd heeft op de vroeger-succes-draken om de belangstelling van het publiek hierop te wekken, blijven zonder resultaat en deze draken blijken al even weinig aarde aan den dijk te brengen als de menigvuldige pogingen van de directie tijdens het Winterseizoen. "De twee Weezen" schijnen aanvankelijk ietwat bijval beleefd te hebben, maar wanneer de tweede week voor drie kwart ledige zalen moest gespeeld worden, is het duidelijk geworden dat de aanvankelijk bevredigende opkomst van het publiek eerder aan nieuwsgierigheid, dan aan werkelijke belangstelling moet toegeschreven worden. Het Consortium der Artisen heeft ook maar eenvoudig tot den aftocht besloten, en in plaats van de in uitzicht gestelde opvoeringen van meer andere draken, kondigt men voor de volgende week de voorstelling van het zooveelste kluchtspel aan - 'n hedendaagsch natuurlijk.

Intusschen worden de tooneelliefhebbers nog vergast op voorstellingen van "De Bultenaar" dat in de eerste plaats een spektakelstuk schijnt te zijn. Onze persoonlijke belangstelling was natuurlijk gewettigd, want deze Bultenaar behoort tot het ons onbekende repertorium. Wij zijn vanzelfsprekend onder de bekoring geraakt van het voortdurend wapengekletter, en van de lotgevallen van de doodgewaande dochter die ten slotte aan hare liefhebbende moeder teruggeschonken wordt, maar achteraf beschouwd is het triestig dat "De Bultenaar" niet triestiger is, zooniet hadden wij er wellicht evenveel plezier aan beleefd als aan "De Twee Weezen". Wij kregen echter den indruk dat er in dit werk niet enkel met oprechte overtuiging geknipt werd, maar dat men bovendien de taal gekuischt heeft, waardoor de acht tafereelen in een vlot tempo konden voorgebracht worden en de voorstelling op een treffelijk uur eindigde. Het lijdt geen twijfel dat het publiek van voor vijftig jaar zich bekocht zou gevoeld hebben.

Deze voorstelling stond onder de leiding van Joris Diels die naar hartelust in het rommelige schermen-magazijn van den schouwburg had mogen putten en er in slaagde passende decors samen te stellen. Om de atmosfeer van het sombere drama te verwekken, heeft hij ook de eenige mogelijkheid aangewend en speelde men voortdurend in half-donker! Hij zou er echter nog wat moeten op vinden om meer natuurlijkheid te bereiken, al geven wij grif toe dat in een dergelijk werk dit haast onbegonnen werk is. De figuratie was tamelijk houterig en daar waar b.v. de groep gedwongen was de degens te kruisen, bleek alles zoo netjes geregeld dat men eerder aan een "ballet der degens" uit een of andere operette dan wel aan een waarachtig gevecht zou gedacht hebben.

Daarbij heeft de vertolking zich terdege ingespannen. Ch. Gilhuys speelde de titelrol met bewonderenswaardige overtuiging en miste alleen maar wat meer kruim om in zijn optreden als de overweldigende Lagardere te doen gelooven. Jos Gevers (Peyrolles) en R. Angenot (pris de Gonzague) waren de verraders, en het moet zijn dat zij niet goed speelden, want zij werden niet eens uitgefloten. Er klonk zelfs geen applaus toen Feyrolles in den put dien het voor Lagardere gegraven had, gezwierd werd. Arthur Van Thillo (Cocardasse) en Jan Cammans (Passepoil) waren een lustig zelfs geestig duo, die samen met Willem Cauwenberg (markies de Chaverny) den triomf der rechtvaardigheid hielpen te verzekeren. Vermelden wij daarnaast nog Jenny Van Santvoort, de aanminnige dochter van de trouwe en eerbiedwaardige Blanche de Caylus (Dolly De Gruyter) om ten slotte de heel bijbezetting in eenzelfde woord van lof te vereenigen.

Onder de leiding van Daan Sternefeld zorgde een tamelijk sterk, maar ietwat onzeker orkest voor de muzikale begeleiding, waardoor het succes nog sterker opgevoerd werd. Het applaus klonk evenwel bij poozen al te nadrukkelijk om waarachtig gemeend te zijn.