De reeditie van «Schakels» die, al draagt ze de handteekening van Hauptmann, kan toch het verwijt niet ontloopen, eerder saai dan boeiend te zijn. Hierdoor wordt het feit gestaafd, dat tooneelschrijvers van onmiskenbaar talent zich nog kunnen te buiten gaan aan onderwerpen van gering interesse als dat, dat we geneigd zouden zijn te beschouwen als uit een burgerlijk milieu gelicht. Waar Heyermans met «Schakels» heusch een meesterstuk vol dramatische intimiteit te voorschijn riep, moet het ons uit de pen dat Hauptmann's teekening over de geheele lijn mat en zonder het minste reliëf blijft. Het opzet en de ontwikkeling zijn zoo doorzichtig, dat vanaf II het verder verloop en de ontknooping van het stuk kunnen worden toegemoet gezien. Het gebeuren biedt op geen enkele plaats de verrassing welke Heyermans bij de behandeling van een analoog onderwerp zoo kwistig wist te doen losklateren.

Wij zijn van oordeel dat een de Gruyterherdenking meer luister verdiende, dan de opvoering van dit naar geest en uitwerking vrij verouderde werk van G. Hauptmann.

De hoofdrol (Mathias Clausen) zat in handen van R. Angenot, die al munt hij voornamelijk uit in typenrollen, zich hier plots heeft blootgegeven als een uiterst talentvol tragediër. Vooral in II en IV kregen wij van hem meesterlijk spel te zien. Naast hem vernoemen wij al dadelijk zijn tegenspeelster E. Van Camp (Inken Peters) die de onmogelijke figuur van deze op een zeventiger verliefde jonge dame met de noodige bewegingsloosheid heeft gespeeld. Rond dit tweetal bewogen zich een massa episodische figuren, waarvan wij als de markantste willen aanstoppen A. van Thillo in de rol van den leepen advocaat. Gorlé als hoogleeraar Geiger, A. Janssens in een oolijke hoveniersfiguur. Maar een speciale vermelding willen we toch Mevr. de Vreker-Verschuur niet onthouden, die vrouw Peters vol levensechtheid heeft weergegeven.

Insgelijks G. Loosveldt die deze kreupele Bettina vol distinctie wist te houden.

De spelleiding van Ch. Gilhuys was zeer verdienstelijk, al kon de tooneelschikking in II onmogelijk door den beugel.

De vertaling van J. Hoeck was over het algemeen smettenvrij, al vonden we bij hem nog uitdrukkingen als "zich zelfmoorden" voor zelfmoord plegen. Het publiek was voor deze De Gruyter-herdenkingsvoorstelling niet bijzonder talrijk.