«Fanny» door M. Pagnol.

Was «Marius» de uitbeelding van een kleurrijk havenbeeld, in al zijn zuidelijke eigenaardigheid, «FANNY» speelt meer binnenkamers en onthult ons de gemoedswereld van de personen, die wil reeds in het eerste stuk zagen optreden. Lokaalkleur is een rijke bronader, en ofschoon men Pagnol zou kunnen verwijten, dat hij al te zeer de jager blijkt naar Marseilleesche geestigheid, hem kan toch

de verdienste niet worden ontkend, de zieleroerselen van zijn figuren in volle bewogenheid te hebben afgebeeld, en onder het banale thema, dat per slot vol alledaagschheid zit heeft hij een klankbodem gedolven, die vol innig-menschelijke aksenten optrilt.

Ook is daar de momentale, gestalte van Caesar, die alles beheerscht, en die zoo het prototype is van den luidruchtigen, snoeverigen, in den grond goeden Zuiderling. Laat ons terloops zeggen, dat E. Gorlé hier vermocht, het hem door Rainnec voorgespeelde type te benaderen. Af en toe was het nog wel wat onbehouwen, maar én door gebarenspel, én door intonaties, kwam Gorlé het door ons geciteerde voorbeeld dicht nabij, omdat hij trouwens uit de naturalistische school dartoe veel voorbestemdheid meekreeg.

Panisse, de meester-zeilmaker, die Marius' jeugdzonde grootmoedig wil herstellen, krijgt hier een gestalte, die niet heelemaal aan de voorstelling uit het eerste stuk beantwoordt.

Vroeger was hij de ietwatst untelige zondebok, die de schimpscheuten aan zijn adres gelaten droeg, nu ontbolstert hij zich tot een werkelijk humor. (Bijv. de verkoop van het scheepje aan Mr. Brun). De steeds eenigszins onbollige een zeer verdienstelijke figuur geschapen.

Fanny kreeg bij Mevr. van Santvoort niet de vereischte gevoelsomtrekken. Zij hield alles veel te vlak en door de schimmigheid van haar uitbeelding, ging in de voornaamste tooneelen heel wat gevoelseffekt teloor.

De «Escartefigue» van J. Vertinden, de commodore der rieten stoelen viel maar matig uit. Hij wist niet in de huid van dezen zoetwaterkapitein over te groeien.

Dezelfde opmerking geldt voor Mevr. de Vreker, die met haar Honorine bepaald geen raad wist en er, in tegenstelling met haar doorgaans zuivere prestaties, nu over de heele lijn naast was.

Emma Koch beviel ons uitzonderlijk als Claudine en wist haar rauw debiet zoowaar in die mate te verinnigen, dat wij aan de vroeger geziene figuur van den film terugdachten.

De verschijning van Marius was hier herleid tot een onbelangrijk eindje rol, maar Ch. Janssens wist daaraan nog zooveel reliëf te geven, dat wij de meening blijven huldigen, dat deze speler stellig in aanmerking dient te komen voor interessanter werk.

Het mag vreemd klinken maar, meer dan de hoofdfiguren slaagden de episodische rollen erin, ons de Zuidelijke atmosfeer van het stuk op te roepen.

Dat waren Free Waeles, als Mr. Brun, den Lyonnees, die de eigendommelijkheid daarvan in den juisten toonaard beet had, en W. Condès als de briefdrager, die zoowaar een persoonlijk suksesje wist binnen te halen.

Totaal indruk ? Het is schier ondenkbaar, stukken van dergelijke factuur in het Nederlandsch om te zetten, tenzij men ze binnen een bepaalde haven van onze streken zou localiseeren, maar de eigenaardigheden van ginds zijn daarom weer niet onder onze keerkring geldig. Nu heeft men de half en half oplossing verkozen, d.w.z. de tooneeltaal werd een mengsel van dialekt en beschaafd. Het dialekt zonder meer ware wellicht effektrijker en schilderachtiger uitgevallen. V.J.B.