De klucht is van in den beginne goed vertegenwoordigd geweest in het repertorium van het Volkstooneel -- en als we «Volkstooneel» aan «klucht» koppelen, denken we nog altijd terug aan die sappige vertolking, die Johan De Meester jr.

ons in de allereerste maanden van zijn optreden alhier bood van Michel De Swaen's «Gecroonde Leersse». Maar de klucht, zooals ze in den laatsten tijd hoe langer hoe meer door het gezelschap van Staf Bruggen aan het publiek wordt geboden, is helaas van een ander gehalte. En het is langs dezen weg der kluchten, dat wij in feite het best de dalende lijn bemerken die ontegensprekelijk sinds een paar jaar gevolgd wordt. Ik meen dan op artistiek gebied. Want deze weg der kluchten loopt door goedgevulde zalen...

Volgende titels zullen volstaan : «De komedie van het varken», «Salon-Boeven», «De Vredesbond van Delle», «Pruimenoorlog», «Muurbloempjes», «Het duister punt», «Ik heb 'n idee».

We moeten aanvaarden, en aanvaarden graag, dat het allicht noodig is toegevingen te doen aan den smaak van den gewonen toeschouwer, wil men -- zonder medewerking van een of anderen Maecenas -- een gezelschap als het Vlaamsche Volkstooneel in leven houden. De groep Van de Velde is verdwenen. Het groepje van Staf Bruggen heeft zich dapper geweerd en blijft leven. Dat is al iets in dezen voor het tooneel zoo ongunstigen tijd. En het zou haast ongepast zijn hier dan verder beschouwingen aan vast te knoopen. Maar tot een erkenning van de artistieke inzinking van het Volkstooneel zijn we genoopt.

Zal ze van tijdelijken aard zijn ?

Ik hoop het.

Moge de tijd gunstiger worden, dan zal die koppigaard van een Staf Bruggen er wel iets op vinden. Hij is Savonarola geweest, en IJsbrand, en Noë. Hij behoort tot dezulken, die nooit versagen...