660 document(en) met "dan" • Resultaten 161 tot 180 worden getoond • Toon volgende twintig resultaten


Louise Lecavalier vliegt over de scène • 27 oktober 1988
India Company betoverend is. En dan is er nog Lock zelf

Blauwe Maandag Compagnie doet Tsjechov eer aan:... • 4 november 1988
Al lijkt het verhaal -- maar daar beginnen de moeilijkheden al, er is nauwelijks een verhaal -- op het eerste gezicht niet veel meer dan een soap-opera met onmatig veel driehoeksverhoudingen, de...Perceval heeft ook geen ander dan het klassiek mechanisme van herkenning-inleving-ontnuchtering van een realistische acteerwijze op de tekst uitgeprobeerd...Maar het is dan ook zeer verleidelijk om daar aan toe te geven

Een heel leven in zes dagen: Vrije... • 12 november 1988
voorstelling dan toch kenmerkt, ondergraaft...Wat namaakruïnes in karton, waar dan nog om onbegrijpelijke manieren mee rondgezeuld wordt, in godsnaam te maken hebben met dit stuk (dat het in Avignon in de ruïnes van een oud klooster werd

Is dat nu niet om te lachen?:... • 15 november 1988
Elke alinea is niet meer dan een aanleiding om nog eens een effekt uit de mouw te schudden; de bijeenkomst is een tableau dat met een zeer grove borstel geschilderd is; dat alles in de beste "Collega...Als je je in het begin ergert aan hun wel uiterst zwakke akteerwerk, dan ebt dat al snel weg als je ze hoort spelen

Onthutsende patetiek in "Rinus" • 18 november 1988
wordt schitterend in beeld gebracht door een onverschrokken patetiek en sentimentaliteit in het akteren, wat resulteert in een zeer cru vervreemdingseffekt -- om dan vervolgens als moeder in de huid van

Jean-Claude Gallotta een week in de Singel:... • 19 november 1988
Zozeer dat wat vaak begint als een tentatieve montage van bewegings- en klankmateriaal op basis van nauwelijks meer dan een titel, een los verhaaltje of zelfs maar een formeel idee, een stuk wordt dat...Bijna op dezelfde manier is "Docteur Labus" van niets meer dan een naam een realiteit (op scène) geworden via het associatieve proces in het dansen...Al is het dan wel een humoristische titel, je kan er allerlei begrippen mee verbinden, zoals l'abus of Docteur Mabuse). Maar door ermee te werken, werd het de onzichtbare leidraad voor een

De afwezigen hadden ongelijk: "Groupe Emile Dubois"... • 29 november 1988
Maar dan weer zonder dat die individualiteit belichaming wordt van een werkelijk personage, een gedachte, een emotie zoals je dat in expressionistische dans kan aantreffen...De dansers zijn zichzelf en dat is veel minder eenvoudig dan het lijkt, en heeft een veel grotere rijkdom...Ze gaan daar zeer ver in, de manier waarop ze zich gedragen, vooral de mannen dan, is vaak verregaand kinderachtig ("zie je mij niet staan

Woud betovert in betoverende dans: "Je ne... • 1 december 1988
Geleidelijk trekken de twee akteurs zich dan ook terug in hun eigen wereldje, waarin ze op een knullige manier kunstjes uithalen, die een zwakke reflektie zijn van de magie van het woud...je dan weer bewegingen die zeer akkuraat het zoeken naar geborgenheid of een zelfverzekerde vrolijkheid of tederheid suggereren

"Cerceau" als een late Tsjechov: Intrigerende kennismaking... • 1 december 1988
Soms lijkt de aktie op een opeenvolging van groepsfoto's waarin telkens een figuur uitgelicht wordt terwijl de anderen hun plaats op de achtergrond weer innemen, vooral in het tweede bedrijf dan...Terwijl in het derde bedrijf de mensen dan weer veel individueler verschijnen, en hun emoties ook los van de tekst veel meer laten zien...Maar voor al die moeite word je dan toch ruimschoots beloond met zeer mooie akteerprestaties in een soort laat-20ste-eeuwse Tsjechov die -- ondanks de afstand en de totaal andere wereld waarin het

Een lach en een traan, wat wil... • 3 december 1988
deel van zichzelf terugvindt (en die eigenlijk ook niet anders dan met haar medeweten kan binnenkomen). De regie is biezonder eenvoudig

Dialoog tussen danser en pianist: "Goldberg Variations" • 9 december 1988
Het woord koreografie is overigens een beetje misleidend, want dan verwacht je eigenlijk een welomlijnde reeks bewegingen in een vastgelegde volgorde; terwijl je bij deze voorstelling het verrassende...Soms staat hij zelfs even stil, om dan weer met een tegendraads ritme in te haken op de muziek

Kamagurka gaat vervelen • 21 december 1988
Min of meer, want de voorstelling blijft toch het karakter van een spontane improvizatie uitstralen door de absolute weigering van Kamagurka en Herr Seele om wat dan ook ernstig te nemen, zichzelf...Je hebt de indruk dat de eerste sketch beter is dan de tweede, en zo vergaat de lach je langzamerhand...Daarin verschillen ze dan weer duidelijk van Rijnders of Beckett

Dertigers toveren tienerfantazieën: "L'amour, la mort" van... • 21 december 1988
Het tweede landschap aan het einde heeft dan weer de donkere romantiek van een vampierenfilm...Allerlei tema's worden aangesneden, maar de virtuositeit belet niet dat, eens het beeld is opgebouwd, het ogenblikkelijk vergeten is. Dat hoeft niet echt een bezwaar te zijn, maar het wekt dan toch...Zo sterk "plakt" het dus duidelijk niet "aan de ribben". Vergeleken met de talloze voorstellingen die dat evenmin doen, maar dan ook nog vervelend, slecht geakteerd en vreselijk rechtlijnig zijn

Tragi-komedie van de wanhoop: "Tulpen Vulpen" van... • 10 januari 1989
De driehoeksrelatie tussen Joke, John en Job levert niets meer op dan een iteratie van scheldwoorden...Het is symptomatisch dat, als er dan eens echt iets gebeurt (Joke verwacht een kind van Job), John dat niet kan vatten: "Zo praten mensen niet... kitsch". Of zoals Job het formuleert: "Ik keek tegen...Jullie zeggen alleen maar O God, jullie slenteren maar zo'n beetje door de dood". De verwantschap tussen Tulpen Vulpen en La maladie de la mort van Duras is dan ook nooit ver weg

Hoe vertel ik een verhaal?: "Plots/z" door... • 19 januari 1989
De bewuste ironizerende luchtigheid van hun stukken bljkt dan vrij snel bijna een excuus voor de ernst waarmee zij proberen hun onderzoek naar teatrale expressie en een bijna lieftallig absurd...Tot Frans plots trouwt met Liza en Robert, vereenzaamd, zijn toevlucht zoekt bij Anna (Mieke Verdin). En van dan af gaat het bergaf met de verschillende personnages...Nog te zien op 28.1 in 't.Nieuwvoortteater te Gent, van 31.1 tot 2.2 in 't Stuc te Leuven, van 16 tot 18.3 in de Monty te Antwerpen en dan nog eens op 22 en 23.3 in het Nieuwpoorttheater

Kritische benadering van gruwelijke spelletjes: "Madame de... • 21 januari 1989
Maar het marmerdessin op de wandjes en de plastic-gordijnen roept dan weer een badruimte op, het ritueel van reiniging en afstandelijkheid waaronder een laaiende en schier onbegrensde passie brandt...Vaak staren ze dan als bijna dood voor zich uit...Maar zeker Goele Derick heeft dan ook een zeer moeilijke klus te klaren

Nieuwe ontwikkeling in Paxtons oeuvre: "Flip side"... • 23 januari 1989
Al zijn werk, hoe abstrakt en teoretisch-onderzoekend het ook mag lijken, ervaar je dan ook als uitzonderlijk fijngevoelig en intelligent...Als op één kunstenaar het woord autentiek van toepassing is, dan is het wel op Paxton...En de drie verschillen heel sterk in hun manier van bewegen; zeker Ikeda zit aanvankelijk op een ander spoor dan Paxton en Hamilton; maar geleidelijk aan beginnen ze elementen van elkaar over te nemen

Hoogst vermakelijk alkohol-delirium: "De eeuwige fietser" van... • 25 januari 1989
Van dan af zitten we volop in een nachtmerrie, die, zo blijkt, verloopt aan gene zijde van dit leven

Een niet te missen droom van betovering:... • 28 januari 1989
De scène die je ziet, is dan ook een eigenaardige schimmenwereld: in de diepte twee voor elkaar geschoven doeken, waarop in vale kleuren een landschap geschilderd is. De belichting komt nooit boven...Het enorme kantelende gewicht van zijn buik zet hem dan plots in beweging, hij leeft als een overgedimensioneerde marionet...Zo zie je op een bepaald ogenblik een kolos en een kleine kerel in een ouderwets bokserspak met brede strepen met elkaar vechten, maar dan met een grote hoffelijkheid en op een bijna rituele manier

Knappe dansers in valstrik van futiele koreografie:... • 7 februari 1989
Al blijft het duister waarom ze überhaupt nodig zijn: de verhaallijn is te zwak, zelfs nagenoeg onbestaand om ze te rechtvaardigen, maar estetisch zijn de pakjes dan weer niet zo biezonder dat ze het...Door dat laatste krijg je een vaag gevoel dat je eerder naar een gymnastiekvoorstelling dan naar dans zit te kijken