Date 1988-11-29

Publication De Standaard

Performance(s) Docteur Labus • Mammame/Montréal

Artist(s) Jean-Claude Gallotta

Company / Organization Groupe Emile Dubois

Keywords labus • docteur • mammame • montréal • groupe • dubois • gallotta • brokkelig • uitmuntendheid • gekoördineerde

De afwezigen hadden ongelijk: "Groupe Emile Dubois" in de Singel

ANTWERPEN - Jean-Claude Gallotta is met zijn "Groupe Emile Dubois" al weer het land uit, na een volle week optredens in DeSingel. Hij bracht er twee voorstellingen, "Docteur Labus" en "Mammame/Montréal', waarvan zeker de eerste ongetwijfeld tot het beste behoorde van wat de groep tot op heden maakte. Het behoort trouwens zonder meer tot het beste wat de Europese dans voor het ogenblik te bieden heeft, al was het maar door de technische virtuositeit waarmee zeer diverse danstechnieken geassimileerd worden.

Bij deze hernieuwde kennismaking met het gezelschap valt dat weer sterk op: ze kunnen, zo lijkt het toch, alles; niets is onopzettelijk, stunteligheid is een techniek die naadloos verbonden wordt met virtuoze sprongen, nerveus getrippel en pirouettes kunnen net zo goed als halsbrekende sprongen of grand écart. Maar die technische uitmuntendheid wordt nooit aangewend om de eterische pracht van perfekt gekoördineerde groepsbewegingen uit te spelen tegen verbluffende soli zoals in klassiek ballet of ook wel in modern werk zoals bij Balanchine.

De dansers zijn zeer lijfelijk en individueel (ook in hun danswijze) herkenbaar aanwezig. Maar dan weer zonder dat die individualiteit belichaming wordt van een werkelijk personage, een gedachte, een emotie zoals je dat in expressionistische dans kan aantreffen. De dansers zijn zichzelf en dat is veel minder eenvoudig dan het lijkt, en heeft een veel grotere rijkdom.

Gallotta's koreografieën zijn best te vergelijken met de steeds wisselende konfiguraties van een kaleidoskoop. "Docteur Labus" is in dat opzicht een pareltje. De vier duetten die gedanst worden, suggereren telkens een heel verhaal van liefde, passie, haat, lust of wreedaardige onverschilligheid maar als je het verhaal wil gaan omzetten in woorden, merk je dat die er niet zijn, dat het alleen maar op die manier had kunnen verteld worden.

"Mammame/Montréal" was op dat punt minder overtuigend. Deze versie had niet meer de uitbundigheid van de uitvoering die destijds op Kaaiteater te zien was. De wereld van vergeten kinderen die op eigen houtje proberen een wereld op te bouwen, langzaam de "grote gevoelens", machtsstrijd en hiërarchie enzovoort ontdekken, wordt opgeroepen door een lange reeks vaak zeer humoristisch getekende spelletjes die de volwassenen dansen en akteren. Ze gaan daar zeer ver in, de manier waarop ze zich gedragen, vooral de mannen dan, is vaak verregaand kinderachtig ("zie je mij niet staan?" enz.). Maar het geheel hing net iets te brokkelig aan elkaar, het had veel van een feuilleton zonder begin of eind.