Dialoog tussen danser en pianist: "Goldberg Variations"
BRUSSEL - Goldberg Variations van Steve Paxton was al eerder te zien in ons land, op Klapstuk '87. De voorstelling was toen een van de hoogtepunten van het festival. Paxton brengt de voorstelling al jaren, maar de laatste opvoeringen ervan reserveerde hij voor Kaaitheater, dat hem ook een opdracht gaf voor een nieuwe koreografie, Flip side, waar hij in Brussel aan werkt.
De koreografie gebruikt twee uitvoeringen van Glenn Gould van de Goldberg-variaties van Bach, een uit 1955 en een uit 1981, vlak voor Goulds dood. Het woord koreografie is overigens een beetje misleidend, want dan verwacht je eigenlijk een welomlijnde reeks bewegingen in een vastgelegde volgorde; terwijl je bij deze voorstelling het verrassende gevoel hebt dat er een soort onmiddellijke dialoog is tussen de solo-danser en de solo-pianist. Hoewel Paxton de muziek na al die jaren ongetwijfeld zo goed als van buiten kent, kun je je niet van de indruk ontdoen dat het gebeuren op de scène voor hem elke keer weer een nieuwe exploratie is van de muziek, de ruimte, en de effekten die dat heeft op een vertrouwd patroon van bewegen. Soms staat hij zelfs even stil, om dan weer met een tegendraads ritme in te haken op de muziek.
Als geen andere danser weet hij steeds weer fris te reageren op de gegevens die zich aandienen. En tegelijk is hij een van de meest "herkenbare" dansers door zijn eigenaardige manier van bewegen. Soms lijkt het of hij bijna willekeurig elk deel van zijn lichaam onafhankelijk kan laten bewegen van de andere delen, terwijl daar toch een soort (ongeziene) logika in de totale beweging uit voortvloeit. Het beeld dat hieruit resulteert is dat van een voortdurend precaire balans tussen evenwicht en beweging. De afzonderlijke en precieze artikulatie van alle onderdelen van zijn lichaam geeft aan Paxtons dans een grote expressieve rijkdom.
Te zien in Théâtre 140, Plaskylaan 140 in Brussel; vanavond en morgenavond om 20 u. 30.
