Knappe dansers in valstrik van futiele koreografie: "Take off time live" van Blue Ran Dances
BRUSSEL -- "Blue ran dances" is een zeer klein Israëlisch dansgezelschap met vaste stek in Brussel. Dansers zijn Avi Kaiser en Naomi Bloch, Ronit Land koreografeert. Voor de muziek doen ze een beroep op Rami Fortis en Berry Sakharoff, leden van de new-wave rockgroep Minimal Compact. Take off time is een oudere koreografie; voor de herneming werd nieuwe muziek geschreven, live uitgevoerd, en ook de koreografie werd volledig herwerkt.
Twee dingen vallen op: de irritante verkleedpartijen met bizarre sf-pakjes in glanzende stof uit de eerste versie van Take off time zijn voor een groot deel verdwenen. Al blijft het duister waarom ze überhaupt nodig zijn: de verhaallijn is te zwak, zelfs nagenoeg onbestaand om ze te rechtvaardigen, maar estetisch zijn de pakjes dan weer niet zo biezonder dat ze het gefriemel en de onderbrekingen bij de wisselingen goedmaken.
Het tweede wat opvalt is dat Naomi Bloch een enorme dat sprong vooruit gemaakt heeft als danseres. De moeizame arm- en beenzwaaien hebben plaats gemaakt voor een vanzelfsprekend zelfvertrouwen. Daarmee komt ze plots zeer dicht in de buurt van Avi Kaiser, die zonder twijfel een van de beste dansers is die voor het ogenblik in België werkt.
Dat pure danstalent van deze twee maakt deze voorstelling af en toe genietbaar of zelfs interessant. Want de koreografie van Ronit Land blijft steriel en verhakkeld, een weinig gedurfd samenraapsel van vondsten en ideeën zonder veel oorspronkelijkheid. Door dat laatste krijg je een vaag gevoel dat je eerder naar een gymnastiekvoorstelling dan naar dans zit te kijken. Af en toe zie je een glimp van een beweging, een patroon, dat interessant zou kunnen worden.
Er is bijvoorbeeld heel even een aanzet voor een zeer sensuele pas-de-deux tussen Kaiser en Bloch halverwege de voorstelling als ze met wiegende heupen rond elkaar draaien. En net op dat moment onderbreekt Land: opnieuw synkroon huppelen met kleine gestes tegen een hoog tempo, in een stukje koreografie dat op dat ogenblik stijf blijkt te staan van gekunsteldheid. Afgezien van de technische perfektie is dit volmaakt oninteressant, omdat de persoonlijkheid van de dansers volledig opgesloten zit in het carcan van Lands schema. Alsof ze niet ziet welke mogelijkheden ze met deze dansers heeft.
Wellicht verklaart dat de overdreven sérieux waarmee de voorstelling gebracht wordt: als je met de konkrete dans bezig bent, zul je niet snel in futiele retorische gestualiteit vervallen. Jammer voor de inspanningen van de dansers.
Nog te zien op 23 februari in de Limelight in Kortrijk.
