Veni, Vidi, Vici.

De vroegere speeltroep van het nu nog bij name bestaande Vlaamsche Volkstooneel heeft te Antwerpen zijnen slag thuis gehaald. Het amphitheater van de openluchtschouwburg zat stampvol. Ik heb steeds een bijzondere voorliefde voor openluchtspel gehad. Maar nooit had ik het bij avond bijgewoond. Gister was nu dit een dubbel genot. Stilaan verschemert het helgroen, der looverem tot avondpurper, det late zon blijft in hoog geboomt nog wat bronzen en dan is daar plots de irreëele gloor der schijnwerpers die spelers en omgeving omtoovert tot blanke fantasmagorie.

Het gehemelte wordt gestreeld als wisseling van boerte en fijne comedie. Deze zeldzame mengeling werd door 't N.V. met de noodige kruiden gedoseerd.

Het gehemelte wordt gestreeld ols door een teugje schalkschen wijn.

Hebben wij op de vertolking een tikje kritiek uit te oefenen, dan gaat die naar het tempo. Dat leek ons te traag, maar daar zit de bewegingsmogelijkheid op dit zeer wijde tooneel voor iets tusschen. Te trage verplaatsing der akteurs schaadde het ritmus. Ook het dialoog mocht sneller hebben geknetterd.

R. Verheyen was onbetaalbaar in de rol van Trufaldina. Vis comica van leuk allooi. Alleen maar waarschuwen wij tegen revue - intonaties, die minder in het N. V. thuishooren. Maar Verheyen kan zijn tekst met een maximum van komische kracht afroffelen. -- Ook zijn gebarenspel zit vol plastische vondsten.

Staf Bruggen hield zijn Pantalone wel wat oubollig en artikuleerde wat strooperig. Tilly van Speybroeck schakkeerde naar behooren de dubbelrol Frederico-Beatrice. Renaat Grassin, maakte van zijn eindje dokters-rol weer een opmerkelijk prentje.

Greta Lens was om te snoepen als Clarice.

Lode Plaum, A. Van der Plaetse, M. oste, Stella van de Wiele en Herman Verlinden zorgden in hun episodische rollen voor een kleurige lijst rond dit bont vertoon.

Het was beminnelijk en vol gratie. -- Zelfs het Liliput-treintje gilde achter de boomen van jolijt.

B.