Een echte Hoffmans-verschijning is die Offenbach, herkomstig uit 'n jodenbuurtje van Keulen en geroepen om Parijs en heel Europa een tijdlang de meest welkome verstrooiing te brengen. Als veertienjarige knaap zeilde hij naar de Fransche wereldstad over, om zich daar naar 's vaders beschikking te volmaken als concertvirtuoos op de cello. 't Ventje moest toen reeds voor zichzelf instaan, wat ie zonder morren deed. 't Lachte de wereld tegen met grappen allerlei en deze ontsloot van lieverlede den jongen man de fijnste kringen en mooiste salons, om door zijn mopjes gediend te zijn.

Dat was de Offenbach, die schitteren zou. De andere hield hij schuchter voor zich. Hij wist niet waar er mede te blijven, evenmin als met de talrijke melodieën, welke hij om hun zelfwil daar neerschreef en, zoo gezongen zoo verklongen der vergetelheid prijs gaf. Teekenend voor die schuchterheid is het feit, dat voor hij "Martha" en "Stradella" verschillende melodieën schreef, die Flotow onder eigen naam de wereld inzond.

Geheime wensch van Offenbach was het eenmaal op te treden als componist van een werkelijke komische opera, en niet een kleine, - groote opera - waarin volgens zijn inzien, de toenmalige vertegenwoordigerd der "opéra comique" hun heul zochten. Die wensch is de plaag gebleven van zijn uiterst gevuld leven, waarvan dit ééne het groote doel was. Wat hij zich als theaterondernemer afgesloofd heeft om dien droom te verwezenlijken, behoort tot het bovenmenschelijke. 't Publiek amuseerde hij met zijn "Théâtre des Bouffes parisiens" en diens filialen te Parijs en over heel de wereld. Zichzelf zocht hij er mede naar boven te tillen, om zich met blijvend werk als kunstenaar vrij te koopen. Dat bereikte hij zoo na in zijn stervensjaar (1880) met "Hoffmann's Vertellingen", die kleine "groote opera", waarvan hij echter de eerste opvoering (1881) niet meer beleven zou.

't Noodlot vervolgde Offenbach tot na zijn dood. De opvoering van "Hoffmann's Vertellingen" bracht onheil, zoo luidde het vooroordeel, waarvan de brand der Opera te Weenen aansprakelijk te stellen is. Eerst sedert een twintigtal jaren is het werk een blijvend repertoriumstuk geworden, dat het volk trekt en het iets te zien en te hooren geeft, waarvan onbetwistbaar indruk overblijft.

De vertooning, die het werk thans aan de beurt bracht, kon bij gemis aan degelijk ensemble geen volkomen voldoening geven. Zij hong nog al te zeer in de lucht en beperkte zich bij afzonderlijke prestaties, die, hoe uitmuntend soms ook, te lijden hadden onder de blijkbare overhaasting, waarmede het werk ingestudeerd werd.

De heer Bogaers is moeilijk te overtreffen in zijn fascineerende uitbeelding van Coppelius. Prachtig is zijn typeering van den geldzuchtigen jood, - indrukwekkend die van Dr Mirakel.

't Popje werd zoo natuurlijk mogelijk gespeeld door Mej. Fuldauer, die er zeker de vocalisenkunst van afluisterde, waarvan zij in deze partij zulk gunstig staaltje gaf. Uiterst dankbaar was voor haar het bedrijf, waarin zij als Antonia optrad.

Mej. Delvierra muntte uit als voorname Guillettaverschijning. Mevrouw Belloy viel als jongen niet erg mee.

Drost zingt vaak heel mooi, maar heeft zijn rol weinig ingeleefd. Zijn Hoffmann is nog geen tooneelfiguur geworden. 't Knechtje van Franck is geestig; de rollen, waarvoor J. Dirickx instond, kwamen droogjes tot hun recht. Spel en zang van den heer Wauters wegen te zwaar voor den lichten geest van 't werk.

't Koor zong flink. De regie (Derickx) stond op dezelfde hoogte van verleden jaar.

't Orkest, onder de leiding van den heer Bosmans, had goede en minder goede oogenblikken; 't goede lag in het discreete der begeleiding, het minder goede in de zwakke rythmeering.

Wat aan de vertooning ontbrak kan waarschijnlijk met geringe inspanning aangevuld worden. 't Succes, dat thans behaald werd, zal er te meer verdiend om wezen.

L.O.