Samenstelling van het Gezelschap

Orkestmeesters: J.J.B. Schrey, R. Veremans, F. Bosmans,

Hoofdregisseur: F. Derickx,

Tenoren: P. Scapus, J. Mertens, E. Borgers, L. Van Haelewyck-Wyns.

Baritons: Ch. Bogaers, R. Van Aert,

Bassen: A. Nieuwenhuizen, H. Caspeele, B.Tokkie, J. Heirstraete, G. Wouters,

Sopranen: A. Ligthart, O. Belloy, D. Mullem, A. Diëlvera, L. Relik,

Mezzo-sopranen: R. Christiane, A. Plato, R. Van der Sypt.

Het weer vlotbrengen van het een jaar lang gestrande schip was niet zonder inspanning gegaan. Een bijzonder moeilijk te herstellen verlies was dat van den tenor Drost, en dan had de heer Fontaine de hand niet kunnen leggen op een eersten bas, die met eenig fatsoen in zijn eigen vroegere rollen en in deze later van Jan Collignon, zou kunnen optreden.

Dit jaar werden voor 't eerst Flor Bosmans, die in 1932 directeur zou worden, en Renaat Veremans als kapelmeesters aangeworven.

Het mocht wel schijnen alsof al deze tegenspoeden aan Fontaines energie een knak gegeven hadden, die niet meer zou te herstellen zijn. In alle geval, na met fossielen als « Zampa », van Hérold — op Zondag 16 October 1921 — als « Stradella » van Flotow — op Donderdag 10 November 1921 — en met hernemingen, de eene al minder bevredigend dan de andere, van « Fidelio », (den openingsavond al), « De Bruid der Zee », « Prinses Zonneschijn », « De Vliegende Hollander » en « Figaros Bruiloft » — de zaak opnieuw op den rand van het failliet te hebben gebracht, zakte de reus Fontaine dóór, onder de kwaal die hem toen zoowel moreel als physiek sloopte.

Midden December trok hij zich terug en zond aan het Stadsbestuur zijn ontslag.

Het College echter besloot dat dit ontslag niet aangenomen kon worden en dat de heer Fontaine op eigen risico en verantwoordelijkheid iemand aanstellen moest om, tijdens zijn ziekte, het bestuur waar te nemen.

Deze taak aanvaardden dan de heeren Derickx, Tokkie en Schrey, die erom geprezen dienen te worden, dat zij zoo snel het getij konden doen keeren, het vertrouwen bij het publiek en den werklust bij 't gezelschap herstellen.

Daaraan had het succes van hun stoute poging om de « Walkure » op te voeren, een flinken stoot gegeven.

Hiervoor hadden ze de medewerking kunnen verkrijgen van Laurent Swolfs, als « Siegmund » en van Mevr. Neels, die een zeer fatsoenlijke « Brunhilde » was, en tot verheffing van het peil van het repertorium bracht ook een gastvoorstelling van Mevr. Poolman-Meissner als « Fidelio », zéér veel bij.

Maar, indien dit seizoen nog met een gering boni sluiten kon, dan zal dat wel vooral te danken zijn geweest aan « Driemeisjeshuis » hetwelk door het triumviraat Derickx-Tokkie-Schrey op het repertorium werd genomen.

Ook werd dit driemanschap door artisten en publiek, naar behooren in het zonnetje gezet, op den sluitingsavond van dit speeljaar met « Driemeisjeshuis » op 't programma.

Op 't blaadje dat we 's anderdaags van onzen kalender plukten, stond « 16 April 1922 ».

Dit arme seizoen had nog twee nationale creaties gekend : Op Zondag 30 October 1921 : deze van « Het Rouwkleed », een bedrijf van Nestor de Tière, op muziek gezet door F. Goeyens, en op Donderdag 22 December 1921 : deze van « De Vlasgaard », libretto van Alfons Sevens, muziek van Jozef Van der Meulen.