Samenstelling van het Gezelschap

Orkestmeesters: J.J.B. Schrey, Fl. Bosmans, R. Veremans,

Hoofdregisseur: H. Engelen,

Tooneelleidster: Mevr. M. Dilis-Beersmans,

Balletmeesteres: S. Korty,

Solisten: Fr. d'Aler, Milly Kansky, J. Klob,

Tenoren: J. Urlus (als gast), H. Drost, A. Van Ackerghem, J. Besselinck, E. Borgers, A. Van Roey, J. Sterkens, J. Simon,

Baritons: R. Van Aert, K. Bogaers, A. De Quick,

Bariton-Bas: K. Jochem,

Bassen: G. Wouters, J. Heirstrate, K. Schmitz, I. Kesner, R. Oudens,

Sopranen: Faniella, B. Dasnoy, O. Belloy, F. Hougaerts, ]. Calewaert, M. Ségard, H. Derese, J. Ooms, E. Kesner,

Mezzo-sopranen: A. Plato, D. Drost-Van Wely, R. De Vroe, I. De Borger.

Zoo heel veel veranderingen brachten de heeren Derickx en Tokkie niet aan hun troep.

Zij zagen af van de medewerking van Karel Candael, en Mevr. Darney, als de heeren Bloemgarten en Dirks, verliet het gezelschap.

Daarentegen werden Mej. Jos. Calewaert en Mej. M. Segard, die het vorig jaar slechts als gast waren opgetreden, vast verbonden.

En op de lijst van het kunstpersoneel verscheen dit jaar voor 't eerst een naam, die er iedere maand al een grooter en grooter ruimte op in beslag nemen zou. Tot dat hij heelemaal aan kop ervan zou komen : Deze van J. Sterkens.

Onze huidige bestuurder, nu al vier seizoenen lang, die zoowat alle eerste tenorpartijen zingen zou, debuteerde den openingsavond van 1925-26 als... « Ullrich Eisslinger », in « De Meesterzangers van Nürnberg » !

Dit werk kon niet minder dan elfmaal worden opgevoerd, evenals « Sadko », terwijl van de Vlaamsche aanwinst voor het repertorium « Marieke van Nymegen » tien voorstellingen konden worden gegeven.

« Marieke van Nymegen » is een werk van Rafael Verhulst en van den Gentschen toondichter Frans Uyttenhove, die echter vóór de voltooiing ervan overleed en enkele deelen ervan nog in schetsvorm achterliet: Flor Bosmans nam den piëteitvollen last op zich om het werk speelklaar te maken en leidde zélf de opvoeringen, waarvan de eerste geschiedde op Zaterdag 24 October 1925, met deze verdeeling :

« Marieke » : F. Hougaerts, « Kathelyne » : A. Plato, « Pastoor Gysbreght » : J. Heirstrate, « Moenen » : K. Bogaers, « Johan » : A. Van Ackerghem, « Siebel » : A. De Quick, « De Koster » : A. Van Roey, « Lip » : J. Sterkens, « Twee Wachters » : J. Murlot eh K. Schmitz.

Twee zéér belangwekkende creaties zouden nog dit speeljaar kenmerken :

Deze van « Taifoen » op Zaterdag 7 November 1925 : misschien de moeilijkste opera, die de vertolkers ooit te verwerken kregen, van den Hongaarschen toondichter en klaviervirtuoos Theodoor Szanto, die ook de première ervan bijwonen kwam, en — op Zaterdag 6 Maart 1926 deze van « De Rozenkavalier », van Richard Strauss, die een heel wat langer en ruimer rentegevend kapitaal voor ons zangtooneel zou beteekenen.

Van den beginne af openbaarde zich een geweldige stroom van belangstelling ervoor, maar zóó hardnekkig was de « pech », die bij iedere der eerste opvoeringen de beklagenswaardige directeuren achtervolgde, dat er niet veel méér, bij de op het theater steeds zóó welig tierende superstitie noodig was, om te doen gelooven dat voor Antwerpen op « De Rozenkavalier » een kwade hand rustte.

Had in 1913 het gezelschap van Elberfeld zijn komst ermee naar hier niet reeds door plakkaarten aangekondigd en hadden « bijzondere omstandigheden » waarvan we nooit het rechte vernomen hebben, het 't op 't allerlaatste oogenblik niet genoodzaakt, thuis te blijven?

Na de eerste opvoering, die een werkelijk alles belovend onthaal had genoten, viel Mevr. Faniella wegens ziekte uit, en toen de heeren Derickx en Tokkie, de « Marschallin » uit Dusseldorf, mevr. Schutzendorf naar hier hadden gekregen, werd mevr. Belloy — de « Rozenkavalier » zèlf nog wel! — op haar beurt ziek.

Zoo moest dan deze voorstelling worden vervangen dóór « De Vliegende Hollander » waarin Mevr. Schutzendorf dan maar « Senta » zou zingen.

Deze voorstelling werd bijgewoond door den heer Rouché, directeur van de Groote Opera te Parijs, die speciaal overgekomen was... om « De Rozenkavalier » te zien, dat ook bij hem in studie zou genomen worden. ( En dien men niet meer bijtijds van de verandering van vertooning kunnen verwittigen had.) Maar... déze voortreffelijke opvoering van « De Vliegende Hollander » had hem toch zijn verplaatsing niet doen betreuren, zeide hij ons.

Den volgenden Dinsdag was 't nóg erger :

Wéér een totaal uitverkocht huis en na 't eerste bedrijf een laaiend succes voor de artisten, die allen in de beste conditie hadden geschenen.

Na een pauze van bijna een half uur, — de drie fatale kloppen — en de heer Derickx vóór 't gesloten doek, vaal en met moeite zijn woorden uitwringend : « Dames en heeren, Mevrouw Belloy heeft daareven hetzelfde gekregen als verleden week. We kunnen niet verder. Een bericht in de bladen zal u zeggen, wanneer wij deze voorstelling opnieuw zullen kunnen geven. Wie dan niet wenschen te komen, die kunnen hun geld terugkrijgen aan de kontrool. Ik hoop dat iedereen met deze schikking vrede zal nemen. Tegen het ongeluk is niemand opgewassen. Het is de eerste maal, op mijn lange loopbaan, als de eerste maal in de geschiedenis der Vlaamsche Opera, dat het publiek naar huis moet gezonden worden. Ik kan het niet helpen ...de tegenslag is ons te machtig! »

...En achter het gordijn teruggekeerd, barstte Fee in tranen uit.

Voor de volgende « Rozenkavalier » voorstelling was mevr. Faniella weer op haar post en werd Mevr. Belloy in de titelrol vervangen door Mevr. Alice Beitz, den « Octavian » van Elberfeld.

De eer, de eerste vertolkers in onze taal van « De Rozenkavalier » te zijn geweest, komt toe aan Mevr. O. Belloy (Octavian), K. Bogaers (Ochs), Mevr. E. Faniella (De Maarschalksvrouw), A. Van Roey (Faninal), Mej. H. Hougaerts (Sophie), Mej. A. Derèse (Marianne) A. Van Ackerghem (Valzani), A. Plato (Annina), J. Sterkens (de Italiaansche Kamerzanger en de Waard), J. Heirstrate (de notaris en de politiecommissaris), de dames Ooms, Devroe en De Borger (de drie adellijke weezen).

Regisseur was Henri Engelen en dirigent Julius Schrey.

Het ballet schreef dit seizoen verschillende zeer belangwekkende prestaties op zijn actief :

Op Donderdag, 17 September 1925 : « Het Maagdelijk Woud » van André Illiashenko.

Op Zondag 15 November : « De Draaimolen » van G. Basilewsky.

Op Donderdag 24 December : « Daphnis en Chloë » van Maurice Ravel en « Betooverde Nacht » op muziek van Chopin.

En op Donderdag 21 Januari 1926 « De Vuurvogel » van Igor Strawinsky.

Bijzondere voorstellingen waren nog deze, op Zondag 15 November 1925 (in matinee) van « Prinses Zonneschijn » met, als « Tsjalda », Jac Urlus, die voor deze eenige gelegenheid wel deze rol had willen aanleer en, en op 2 Februari 1926 deze van « De Droom » van Alfred Bruneau, met, in de rol van « Mgr d'Hautecoeur », Henri Albers, die hier zijn veertigjarig kunstenaars jubileum vieren kwam, en zijn rol ook in het Nederlands zong.

Van dit seizoen dagteekent ook de traditie der Parsifalvoorstellingen op Goeden Vrijdag, welke sedertdien nooit meer onderbroken is geworden.

« Parsifal » ging dit jaar zeven maal, en dan nog liefst tusschen twee volledige « Ring » opvoeringen dóór, waaraan ditmaal voor de vier avonden Jac Urlus zijn medewerking verleende.

Dit jaar trad hij niet minder dan dertien maal op : Ook voor den eersten keer hier in « De Meesterzangers » en in « Laagland ».

Er waren ook drie gastvoorstellingen van den Italiaanschen tenor Silvano Isalberti, telkens als « Don José » in « Carmen ».

Ook in dit seizoen... nog geen spoor van operette.