Bent u wat down en triest? En wat humeurig, omdat u geld verliest? Bent u zoo treurig? Doet weer het Beursbericht 't gelaat omfloersen. Trekt u een lang gezicht door lage koersen? Ach, als uw geest niet kwijnt, u niet verwond bent, lach nu de zon nog schijnt en u gezond bent.

En wie zou ooit gedacht hebben dat de lach van Beaumarchais het jaar 1931 over dikke woorden als "economische crisis", "crisis van het pond sterling" en andere "crisissen" - woorden die in den jongsten tijd een ietwat tragischen klank hebben gekregen - zou moeten heen helpen? Laten wij al dadelijk erkennen dat Pietro Pigmento, in dit geval, een soort dubbelganger van Beaumarchais, dezen laatste krachtig heeft bijgestaan. "De Barbier van Sevilja" verrast met een gloed van nieuwheid, die aan menig pas geschreven stuk ontbreekt. Het is een helder stukje tooneel, waarin de geest van Pietro Pigmento kleurige vonken spat. De overschuimende levenslust van dit jonge stuk, dat reeds zoo oud is, brengt een avond van Kwinkslagen joluit, dartelen en soms scherpen geest.

De lach zit in de kleeren, overrompelt u door het venster van Bertholo's huis, proest uit de verontwaardigde haarpijltjes op het gemarteld hoofd van den dokter, hangt in de guitaar, zit op den neus van den orgelist en borelt op uit de snaaksche muziek van Karel Albert.

Van de Velde biedt een uiterst verzorgde, bijna feillooze vertooning; niet het minst door de boeiende wijze, waarmee hij van de verlichting weet gebruik te maken. Deze kleurfantast weet elk tooneel zijn eigen rijk en fijn kleurkarakter te geven, een kleurkarakter waarin het woelend lijnenspel een buitengewone scherpte krijgt. Ook de vertolking gaat in een vlotte vaart. Twee figuren vooral waren het groote succes van den avond. Renaat Grassin, als Figaro de barbier, die door zijn beweeglijk, levendig en eenig spel, door houding, gebaar en zegging, door zijne nerveuse bravour elk oogenblik van zijn verschijning tot een kostelijk tafereel maakte, en de tweede Jan Dehaen, die zich zoo met Bartholo vereenzelvigde, dat hij wel zoo geboren leek met dat malle korte jasje en de zeldzame haarpijltjes, die verontwaardigd, zich wanhopig schenen te weren.

Emiel Barbais (graaf Almaviva) en Maria Melis (Rozine) acteerden voortreffelijk, en Leo Hens (Baziel, orgelist, muziekleeraar) typeerde raak.

Het kluchtige ballet en niet het minst de kwieke, luchtige muziek van Karel Albert droegen het hunne bij tot het uitbundig succes van den avond.

C.Q.