Advanced Search for "Renaat Grassin"

. . . De Barbier van Sevilla een volledig sukses. De uitbeelding is buitengewoon merkwaardig. Alle spelers werden luidruchtig toegejuicht. Maar het grootste sukses ging naar Renaat Grassin . Een wondergeslaagde avond. De "Metropole": "Meer dan alle plaatsen waren bezet. Het Vlaamsch Volkstooneel beschikt over schitterende krachten. Het publiek was dol . . .
. . . en leutig, zoo satirisch en ongedwongen vroolijk, dat ik genoot. Hoewel 't tempo - 't was de eerste opvoering - wat sloom was. Renaat Grassin , die geniale speler, was 'n Figaro om van te smullen. Met 'n vaart van Comme-ça tolde hij in z'n, uitgedacht, costuum als de . . .

. . . lijnenspel een buitengewone scherpte krijgt. Ook de vertolking gaat in een vlotte vaart. Twee figuren vooral waren het groote succes van den avond. Renaat Grassin , als Figaro de barbier, die door zijn beweeglijk, levendig en eenig spel, door houding, gebaar en zegging, door zijne nerveuse bravour elk oogenblik . . .

. . . Na het schoone onweer dat "Julius Caesar" was, bracht het Vlaamsche Volkstooneel ons nu de zonneschijn: "Boefje". Als een boefje werd Renaat Grassin bij het Vlaamsche Volkstooneel ingelijfd en als vinnig boefgje wist hij vlug de regieteugels in handen te krijgen. Schuchtere humoristen beweren zelfs . . .
. . . tot onophoudelijk lachen dwong, maar "Boefje" wortelt ook nog diep in de zielsconflicten van een "enfant terrible". Deze dualiteit in de kinderziel heeft Renaat Grassin ons met zijn verrukkelijke uitbeelding van "Boefje" scherp belicht. Ik kan mij niet inbeelden dat iemand het hem zou nadoen. Zijn spelleiding was . . .
. . . speeltrant. Een vergelijking maken tusschen zijn spelleiding en de door het Vlaamsche Volkstooneel gehuldigde tooneelopvattingen lijkt mij gewaagd en misschien wel overbodig. Grassin 's regie springt buiten het kader der Vlaamsche Volkstooneel opvattingen. De oorzaak daarvan ligtn naar mijne meening in de keuze van het stuk, dat ook . . .
. . . bedrijven. De insceneering der twee laatste bedrijven was sober en gestyleerd, in gevoelige neutrale tinten. Als vertolkers citeeren wij graag, naast den heer Grassin die het leeuwenaandeel van het succes wegdroeg, de hh. Jan De Haen, Ward en Leo Hens. De h. Ast Fonteyne kwam maar . . .

. . . het onvoldoende tempo, dat jammer genoeg haast alle premières hindert. De aanvang was echter stemmig genoeg, en Emiel Barbaix (Almaviva) en Renaat Grassin (Figaro) slaagden er in onmiddellijk het juiste milieu te verwekken en tevens het tempo een gelijken snellen tred te doen houden met de . . .
. . . werk afgestemd, en werd zoodoende een voortreffelijk ensemble bereikt. De grooten verdiensten van deze opvoering gaan evenwel naar Emiel Barbaix en Renaat Grassin die beiden een juist begrip van de draagkracht der geestigheid schijnen te bezitten, en daarbij de uit te beelden personages op zeer leuke . . .

. . . Van Jan De Haan vernoemen wij gaarne zijn Oude Man en Hanania welke beide rollen hij levenswarm op de planken brengt. Baruch van Renaat Grassin is de geestdriftige jongeling gedreven van het eene uiterste naar het andere, steeds even eerlijk. Zijn verschijnen voor den grooten raad getuigt van . . .

Corpus Toneelkritiek Interbellum