Vrijdagavond heeft "Knockelbeen", de nieuwe operette van Emiel Hullebroeck, op libretto van Hendrik Caspeele, hare blijde intrede gevierd bij het Brusselsch tooneelpubliek. Was de opkomst eerder matig dien premièreavond, het sukses was des te overweldigender en de begroeting des te guller en geestdriftiger.

Wij kunnen ons moeilijk voldaan verklaren over de wijze waarop het libretto is uitgewerkt. Dit zweeft tusschen het reëele en het sprookjesachtige: een smidszoon, winnaar van den Marathonprijs mag, naar 's konings belofte, een wensch uiten, die zal vervuld worden. En hij vraagt de hand van 's Konings nicht, prinses Swastika, op welke hij van bij den eersten oogslag smoorlijk verliefde. Deze echter bemint een officier van het Hof, en ten slotte wordt Knokkelbeen gewaar hoe de prinses hem eerder veracht. Dit brengt in hem een grooten ommekeer teweeg, en op het oogenblik dat men hem bij de huwelijksplechtigheid vraagt het "jawoord" uit te spreken, verzaakt hij aan de vervulling van zijn wensch en geeft den koning zijn woord terug, op één voorwaarde: dat hij de prinses laat trouwen met den verkorene van haar hart. Daarna verdwijnt hij zelve terug naar zijn dorp en zijn smids, waarvan de aanbeeldslag hem aantrekt als een sirenenzang...

Wij herhalen dat den heer Caspeele het Hof-milieu met meer kranigheid en durf hadden zien aanvatten; er was zooveel leuk karikaturaals uit te halen, waar men zich nu vaak met banale guitenstreken behelpt. Maar we voegen er aanstonds bij dat bij Caspeele de regisseur veel tekortkomingen van den schrijver op gelukkige wijze heeft kunnen goedmaken, zoodat in het geheel, mits zekere hertoetsingen, "Knokkelbeen" een werk vormt in welks bezit de Vlaamsche operetteliteratuur zich mag verheugen als over een aanwinst van waarde en van belang.

Te meer dat de muziek geleverd door Emiel Hullebroeck, die zich hier onder een gansch ander, een nieuw, ja eenigzins onbekend daglicht heeft voorgesteld. Het is niet de huppelende muziek die we van een gewoon operette gewoon zijn, maar breed en majestatisch treffen zekere passages, met den gewenschten zwier en de passende evenwichtigheid den tekst en de tooneeltjes onderlijnd. En dan opeens slaat toch weer de guitige, schalksche liederenkomponist erdoor, en schenkt hij ons o.m. een "Mama-marionettenlied", dan aanstonds de gansche zaal meeneurt... en wel spoedig onze straten zal veroveren.

De vertolking was in den algemeenen regel voortreffelijk. Knokkelbeen werd door den schrijver Caspeele zelve gespeeld met den noodigen zwier, kracht en talent van spel en zang; Mej. Manon Latour was een expressieve prinses, diepgevoelig in haar zang. Rond deze twee evolueerden Adolf Denis, een schat van een koning, en als type de best-geslaagde; Jef Van Outrijve en Constant Devuyst, als Hofmaarschalk en ceremoniemeester, zorgden terdege voor de komische noot; Willy Cavalli speelde den verliefden luitenant en Mariette Orban was 's prinsessen gezelschapsdame, en beide werkten terdege mee tot het sukses dat zich achter elk bedrijf uitte in het vier-vijfmaal halen en het aandringend "bis, bis" van de pakkende zangnummers.

Ook de heer Verwilst met zijn orkest, mag in de algemeene hulde begrepen worden.

Wij vernemen dat "Knokkelbeen" in September a.s. te Rotterdam in het Casino wordt opvoerd, maar dan met het noodige decorum en de gewenschten praal in kooren en bezetting: wij voorspellen het werk, aldus gevolledigd in de reeds zoo innemende vertolking van het Luna-gezelschap, den meesten bijval in het land onze Noorderburen.

Aan den heer Kindermans intusschen onzen dank ons in de gelegenheid te hebben gesteld ons kennis te laten maken met dit uitstekend nationaal gewrocht, alsmede de innigste wensch dat het Brusselsch publiek "Knokkelbeen" kome smaken en toejuichen, [???]

C.S.