414 document(en) met "dansers" • Resultaten 121 tot 140 worden getoond • Toon volgende twintig resultaten


Ballett Frankfurt ongrijpbaar tussen sneeuwvlokjes • 3 mei 1993
Op gezette tijdstippen gaat een groot deel van de dansers op de achterste lijn krukjes zitten en maakt daar unisono gebaren, als semaforen waarvan we de tekentaal niet kennen...Het sublieme spektakel, de onwaarschijnlijke virtuositeit die de dansers tevoorschijn toveren, is gedoemd te verdwijnen en ondergesneeuwd te worden met de jaren...De teksten zinspelen in elk geval voortdurend op het ongrijpbare, het steeds verschuivende karakter van wat te zien is. Ook de dansers storten zich (soms letterlijk) naakt, zonder enige hint

La chambre blanche zo diepzinnig als pompwater • 11 mei 1993
De fysieke inperking is een symbool van een gemoedstoestand van de dansers...De manier waarop de dansers gekleed zijn, zet dat tema nog verder in de verf...Ook daarin zit een subtiele manipulatie: gaandeweg, bij elke afgang en wederopkomst van de dansers, zijn enkele storende details uit de kledij verdwenen, zodat ze er gaandeweg steeds beter uitzien

Sagna misleidend en afstandelijk • 13 mei 1993
De dansers lijken er ook zeer kwetsbaar door te worden...Waar een danser altijd het publiek boeit door zijn meesterschap over en inzicht in wat hij aan het uitroeren is, lijken de dansers hier heel vaak zelf bevangen door een vervreemding van het wat en

Hoe Fabriaanse landschappen ontstaan • 26 juni 1993
doelbewust naar iets toe aan het werken was en op een dwingende manier zijn gedachtengang heeft weten in te planten bij zijn zangers en dansers

Fabre toont sadistisch universum: Koreografie verwijst naar... • 1 oktober 1993
Je ziet een lege zwarte doos met onduidelijk contouren, wanden gemaakt van glinsterende zwarte slierten waartussen de dansers geruisloos kunnen verschijnen en verdwijnen...Op een lijn staan de dansers, vooral vrouwen en een man, met lange wijde rokken die ze als een baal opgerolde stof voor hun buik dragen...Een sleutelscène hier is een soort "dorpsscène". Alle akteurs en dansers plaatsen in een netjes afgebakende rechthoekige "U" hoge stapels borden rondom de scène en gaan erop zitten

Dansen op een kerkhof • 12 oktober 1993
Deze scène is ook een metafoor voor het neo-nomadisch bestaan van dansers, die met al hun hebben en houden in een valies van stad naar stad moeten reizen, nooit meer ergens thuis zijn...de ene scène na de andere wordt de mentale en fysieke weerstand van de dansers op de spits gedreven...De scène krijgt een bevreemdend vervolg als de twee dansers volledig uitgelicht worden

Klapstuk gaat tweemaal op zoek naar onverwachte... • 14 oktober 1993
Maar hier ligt de uiteindelijke vergissing van de voorstelling: het materiaal, in dit geal het eigene van de dansers wordt nagenoeg zonder kunstgrepen te grabbel gegooid op de scène...De notities die de dansers maken zijn nieuw gevonden stukjes dans die genoteerd wroden voor latere recyclage...het begin zie je vijf dansers, één gehandicapt door enorme stelten, en één door een ballon aan de voeten, één ingebonden als een reusachtige worst en twee met elkaar verbonden door een web van draden

Klapstuk in zakformaat • 16 oktober 1993
Dat doet ze door twee groepen van twee akteurs-dansers en een groep van twee muzikanten zoveel mogelijk als tweelingen te laten verschijnen

Dwaalsporen en inventieve danspatronen: Koreograaf Dennis O'Connor... • 19 oktober 1993
Een andere keer laat hij zijn dansers dan weer gewoon ter plaatse springen, wat een sensatie van nauwelijks te bedwingen ongeduld geeft...Niet alleen in het bewegingsmateriaal zelf, maar ook in de kombinatie tussen de verschillende dansers zit heel wat inventiviteit...Een temaatje is bij voorbeeld hoe een danser in beweging andere, stilstaande dansers kan omverwerpen zonder de handen te gebruiken

Koele obsessie en leuke hallucinatie • 22 oktober 1993
Een na een komen drie dansers, twee vrouwen en een man bewegingsloos op de scène staan...Gaudreau ontwikkelt hier een tema dat in het werk van de beeldhouwer-schilder Giacometti ook prominent aanwezig is. Wat opvalt bij de dansers zijn de zware schoenen, bijna klompen klei aan hun voeten...Op het einde worden de lichten gewoon aangestoken, en doen de dansers hun schoenen uit, alsof ze duidelijk willen maken dat hun verschijning op dit podium een maat voor niets was

Vera Mantero vlucht in absurditeit • 26 oktober 1993
denken aan de houten klazen in de films van Manuel de Oliveira -- wordt dan een pijnlijke, moedwillige beperking van de mogelijkheden van de dansers tot een stereotype

Melancholische miniaturen: Anne Teresa De Keersmaeker danst... • 1 november 1993
Op die manier laat de hele suite zich verstaan als een reeks van vrije associaties op de spanning tussen oude muziek voor oude dansvormen en de eigen geschiedenis van de dansers- als dansers...En er is ook nog de geschiedenis van de dansers als groep, als dit gezelschap Rosas, waarin nu net de dansers die in Bach staan een uitgesproken eigen plaats hebben gekregen...Op de rand van dit scène-vlak is een richel gebouwd, waar stoelen staan, en waar dansers regelmatig mee met het publiek kijken naar de dansers die zich vertonen op het plateau

Koreografe Trisha Brown te gast : Overzicht... • 9 november 1993
Deze stukken worden op een bepaald ogenblik ook met meerdere dansers uitgevoerd...de grote-zaalvoorstelling Glacial decoy lijkt het alsof de dansers van Brown als gewichtsloze wezens zweven, alle lichaamsdelen vlotten weg in hun eigen richting, als in een val die nooit eindigt...Later kreeg Brown de ingeving om de bewegingszin als leidraad in een improvizatie te gebruiken: "Op het ogenblik dat dansers precies weten wat ze gaan doen, sluiten ze zich op in hun lichaam, er

Vandekeybus kan het niet laten te charmeren... • 3 december 1993
Vandekeybus nam in zijn ensemble twee blinde dansers/akteurs, Saïd Gharbi en Machteld Philips, op

"Microkosmos" keerpunt in evolutie Rosas • 12 december 1993
Verhelderend De herneming van dit stuk gebeurt met nieuwe dansers, op Johanne Saunier na, en nieuwe muzikanten, pianisten Jean-Luc Fafchamps en Jean-Luc Plouvier, en het Duke String Quartet

Dansconcours Bagnolet ontgoochelt • 29 januari 1994
De maximale duur van de voorstellingen is twintig minuten en er moeten minstens drie dansers aan deelnemen...De koreografie gaat het kunnen van de drie vrouwelijke dansers ver te boven, anderzijds wordt nooit helemaal duidelijk wat de inzet is van een overladen dansarchitektuir waarin echo's van beroemde

Angelika Oei speelt spel zonder oplossing • 2 maart 1994
Vier dansers, twee mannen en twee vrouwen, bevinden zich in deze ruimte...Op andere momenten zoeken de dansers kontakt door zich aan te stellen...De voorstelling is een en al aftasten van mogelijkheden, zoeken hoe losse invallen, bewegingen, eigenaardigheden van de dansers of de scenische situatie plots momenten opleveren waar het "werkt", waar

Verstilde poses van Piet Rogie • 4 maart 1994
Je kan de beeldcompositie, de afstanden die mensen scheiden, de positie die de dansers op de scène innemen, nagenoeg beeld per beeld beschrijven...Bij het einde van een tafereel duikt vaak één van de dansers op die de volgende scène zal beheersten, als een figurant op de achtergrond

Gallotta roept wondere wereld op • 12 maart 1994
Van de oorspronkelijke groep dansers is niemand meer overgebleven, op Mathilde Altaraz na...het halve schemerduister kan je de dansers nauwelijks ontwaren...De dansers kunnen net zo goed in mooie evenwijdige lijnen unisono dansen, zoals een echt "corps de ballet", als plots bijeentroepen zoals een onoverzichtelijke kudde

Cuarteto: een al te schone dood • 18 maart 1994
Je ziet de twee dansers evolueren op een groot, vierkant houten platform, met een donkere rand en een licht middenveld...Maar ook op het platform zijn de afstanden tussen de twee dansers vaak heel groot, bevindt de ene zich in het middenveld en de andere aan de rand...Het hele lichaam van de twee dansers, benen, heupen, buiken, armen hoofden worden bespeeld in onverwachte, grillige maar tegelijk erg vloeiende figuren