Date 1994-03-04

Publication De Standaard

Performance(s) Naakt

Artist(s) Rogie, Piet

Company / Organization

Keywords kristin • gabi • sund • taferelen • vrouwen • tafereel • deken • afgewogen • stilering • konfrontatie

Verstilde poses van Piet Rogie

GENT -- Piet Rogie is een Belgische danser en koreograaf die leeft en werkt in Nederland. Hij was nog maar weinig in België aan het werk en dat is wat verwonderlijk want de voorstelling Naakt in de Gentse Vooruit is wel geen meesterwerk, maar toont toch een koreograaf met een heel eigen en biezondere gevoeligheid om zijn verhaal te vertellen.

Naakt portretteert twee vrouwen, Gabi Sund en Kristin de Groot (vroeger werkzaam bij de Cie M.A. De Mey). Dat portretteren is bijna letterlijk te nemen: de bewegingen, de konfrontaties dit de twee vrouwen met elkaar of met Piet Rogie zelf aangaan, spreken van een afgewogen stilering. Het trage tempo versterkt dat. Je kan de beeldcompositie, de afstanden die mensen scheiden, de positie die de dansers op de scène innemen, nagenoeg beeld per beeld beschrijven.

De voorstelling is ook nadrukkelijk opgedeeld in verschillende taferelen, vaak door black-outs van elkaar gescheiden. Ze worden ook telkens gedefinieerd, door een andere belichting, andere kostuums, en een iets andere opstelling van de schaarse rekwisieten, een bed, enkele bankjes, een loshangend gordijn, een ventilator en een achterband met gordijnen. Bij het einde van een tafereel duikt vaak één van de dansers op die de volgende scène zal beheersten, als een figurant op de achtergrond. Zo grijpen de taferelen op een bijna onmerkbare manier toch in elkaar en beginnen ze een verhaal te vertellen.

Het is Rogie zelf die als het ware de spil vormt van dat verhaal. Niet omdat hij zo prominent aanwezig is, maar net omgekeerd, omdat hij, in sterk kontrast met de in zichzelf gekeerde, maar zelfbewuste blik van de twee vrouwen, veeleer schichtig, hoekig en soms uitgesproken onhandig, de rand van de scène bewoont. Zelfs wanneer de vrouwen licht aarzelend dansen, is het duidelijk dat zij zich van die aarzeling rekenschap geven, ze tonen aan elkaar.

Bij Rogie daarentegen is de blik, de daadkracht, gefixeerd op de vrouwen. Kan hij dichterbij komen, wat zijn ze van plan,...? Al snel wordt, in een konfrontatie met Kristin de Groot, duidelijk dat de twee vrouwen hem verwerpen. De taferelen waarin de twee vrouwen dansen zijn een verovering van een eigen plaats, zonder Rogie. In een andere sterke konfrontatie met Gabi Sund zie je dat nog eens heel duideijk gedemonstreerd. Met een deken poseert ze, met de rug naar het publiek, in vele houdingen. Als Rogie haar nadert, lijkt het zwiepende gebaar waarmee ze de deken openhoudt naast haar benen in een flits wel op dat van de matador.

Het subtiele gebruik van de stilering en de pose, het afgewogen zelfportret, zonder psychologisering, bij de twee vrouwen, tegenover de verlorenheid bij Rogie, is een interessant, en niet zo vaak gebruikt koreografisch middel. Het is daarom lammer dat noch Gabi Sund, noch Kristin de Groot, echt goed gebruik weten te maken van deze stijlfiguur. Ze dansen net iets te netjes, met iets te weinig aanwezigheid en overtuiging. De band waarbinnen timing, snelheid en heftigheid van bewegingen varieert, is net iets te klein, de overgangen van tafereel naar tafereel zijn net niet scherp genoeg aangezet. Het gaat om nauwelijks waarneembare subtiliteiten, frakties van sekonden, maar toch vermoed ik dat precies daarom heel wat taferelen spankracht missen. Was dat niet het geval, dan was dit een uitstekende koreografie geweest.