523 document(en) met "Het stuk stuk" • Resultaten 321 tot 340 worden getoond • Toon volgende twintig resultaten


Droulers blaast prachtige zeepbel • 21 november 1996
Het start vaak als een mooi geordende formatie, met het weerkerende beeld van Martine Lunshof en Celia Simpson die de lucht ingetild worden op de voetzolen van de mannen...Wat het stuk samenhoudt, is vooral de inventiviteit en het kennelijk plezier van de dansers zelf, zowel bij hun grollen als bij de pure danspassages...Omdat het stuk voor stuk interessante performers zijn, blijkt dat echter voldoende om de magie van danstheater te laten werken

Te veel verhaaltjes • 28 november 1996
Voeg daarbij de leuke mix van vele nationaliteiten -- Belgen, Zaïrezen, Marokkanen, Polen -- en het kan niet meer stuk...Het materiaal van regisseur Abdelaziz Sarrokh lijkt vaak recht van de straat opgeraapt: de verbluffende breakdance van Khalid Benaouisse en de vier dansers van de groep Break Sensation bijvoorbeeld...Dans die tot het domein van het sociale behoort, niet omdat hij iets zegt over de wereld, maar omdat hij middel is om er een plaats te bevechten, om zich in de kijker te werken

William Forsythe brengt Ballett Frankfurt naar Antwerpen • 4 december 1996
Dat is zeker waar voor het sublieme "Eidos:Telos", te zien in de Antwerpse stadsschouwburg in een organisatie van DeSingel...Wat bij dit stuk niet meteen geregistreerd werd, noch door pers, noch door publiek, was het procesmatige, onderzoekende karakter van Forsythes werk...Het potentieel van klassiek ballet is zeer groot, luidt zijn redenering, maar het wordt slechts ten dele gebruikt

Benoît Poelvoorde met bekende trucs • 13 december 1996
Hij nodigt in dit stuk een aantal kijkers uit om als figuranten (de actie speelt zich af in een café tegenover een theaterzaal) op de scène plaats te nemen Geregeld richt hij het woord tot de zaal...Alle manipulatieve trucs van het cabaret-genre wendt hij aan...van het kleine "proces van een samenleving" dat dit stuk is, zonder er echt door geraakt te worden

Melancholie en gekte • 14 december 1996
Herwerkt en aangevuld met nieuwe scènes heeft het stuk nu een definitieve vorm gevonden; aan de uitgangspunten veranderde echter niets...bijvoorbeeld al uit het eerste beeld, "La famille". Allen staan opgesteld alsof ze poseren voor een groepsportret, maar de blikken van de poseurs drijven weg van de kijker naar een ijle verte...De ene acteur na de andere zakt weg uit het beeld, tot alle eenheid en samenhang, letterlijk en figuurlijk, zoek is. De trots en het groepsbesef die waarmerk zijn van groepsportretten, sijpelen hier

Nadj zet Woyzeck naar zijn hand • 24 januari 1997
Hoewel Nadj gewoonlijk in het vakje "dans" geplaatst wordt, bewijst ook deze Woyzeck weer hoe weinig adequaat die omschrijving voor hem is. Nadj bepaalt heel precies, wellicht zelfs tot het laatste...De opzet is echter verschillend: niet het bewegen op zich of het lichamelijke staan centraal, maar de allegorische en metaforische kwaliteit van de beweging en de enscenering...Het gaat erom in taferelen zonder woorden iets essentieels of typisch van het menselijk handelen te tonen

Tintelende performance van twee dansers • 25 januari 1997
Brown en Affourtit vroegen aan drie gereputeerde choreografen een stuk...De basis is onmiskenbaar klassiek, maar de voorspelbare reeksen worden voortdurend onderuit gehaald door gestes en tics die allerminst klassiek verheven zijn: het hemdje oplichten om het kruis of het...Dans komt hier neer op een exploratie van wat het lichaam kan doen en tonen, en het verschil met de logica van begrippen die we meestal verbinden met dans

De temperamenten van Jan Fabre • 29 januari 1997
Het is, zo blijkt tijdens het gesprek, vooral die tweede, op het toneel tot dusver verholen kant van deze danseres, die in de solo aan bod komt...Ik dacht dat ik in het moderne groepje zat, maar uiteindelijk werd het eerste stuk dat ik deed de Danssecties, klassiek en op spitzen..." Hoe verliep het werkproces van de Danssecties...Mijn idioom valt ten dele samen met het Fabre-idioom, zodat het werkproces voor Jan en mij een zoeken werd naar hoe ik niet bewoog bij vorige stukken

Pak slaag uitgelokt maar niet gekregen • 5 februari 1997
Dat is de verhalende aanleiding van het stuk...Het steeds weer hernemen, zij het met stijgende intensiteit en kleine variaties, verandert dit verhaaltje in een vreemd zinnebeeld van de verhouding tussen wie vraagt en wie bevraagd wordt...Het beeld roept op de duur zoveel bijbetekenissen op, dat het zo raadselachtig wordt als een sfinx

Vanrunxt belichaamt onpeilbare melancholie • 8 februari 1997
Het is een volstrekt on-moderne houding: het precaire, onbeholpene van het theatrale effect zo ernstig te nemen, er ondanks alles toch in te geloven...Vanrunxt zet alle middelen in om het lichaam de tover te laten belichamen van wat in de moderniteit letterlijk niet-voorstelbaar is geworden: het verheven gevoel of het diep-romantische smachten...Door de strikte beperking, de uiterste spaarzaamheid, traagheid en repetitiviteit van de gebaren, krijgt dit contrast een grote betekenis in het stuk

Fascinerende lichaamsbeelden in solo van Wim Vandekeybus... • 11 februari 1997
Het stuk is een merkwaardig tijdsdocument over dat lichaam geworden...Dat veroorzaakt huiver en afschuw voor de monsterlijke realiteit achter het "gewone" oppervlak van het lichaam...Hoewel het kaderverhaal een beetje flauw-theoretisch is, werkt het wel om de wilde, vaak uitgesproken erotische verbeelding van het stuk in banen te -leiden

Onschuldig sprookje met goede afloop : "De... • 24 februari 1997
Het hele stuk speelt zich af in de "topos" bij uitstek van het romantische sprookje, de zolderkamer vol boeken...Ook het seizoen is niet toevallig: de winter, waarin het "volle leven" een sluimerend bestaan leidt...Het enige wat duidelijk wordt is dat het verlangen van deze twee een uitstel van verlangen is. Het verhaal wordt onder spanning gezet door de introductie van drie andere figuren

Hoe je geweld niet kan tonen op... • 18 maart 1997
BRUSSEL -- Yves Bombay regisseert voor de KVS het bevreemdende stuk Blasted van de Engelse auteur Sarah Kane, met Sofie Decleir en Sjarel Branckaerts in de hoofdrollen...Het leger grijpt er als een bende woestelingen de macht...De auteur beschrijft het toneel als een luxe-hotelkamer en dat is minder toevallig dan het lijkt

De Parade wekt Foucault tot leven • 21 maart 1997
Uiteraard is het onmogelijk om binnen het bestek van een ruim uur een overzicht te geven van het denken en leven van deze man...Impliciet wordt hier zo gesuggereerd dat het leven een belangrijke, zo niet essentiële factor is om de drijfveren achter het werk te begrijpen...Het levert een portret op met vele nuances, waarbij niet enkel de hemelbestormer Foucault in de verf gezet wordt, maar ook zijn kleine kantjes aan het licht komen

Vlinderen tussen geluk en ongeluk: Grace Ellen... • 25 maart 1997
Aantrekkelijk is het vlinderende van het samenspel tussen de vier personen die aanwezig zijn op het podium, elk met hun sterke présence...Je zou kunnen bedenken dat dit contrast het dragend idee van dit stuk weerspiegelt...Al zijn het maar (flut-)verhalen die we onszelf wijsmaken, precies het vermogen om ze te verzinnen maakt de kaalheid van het leven draaglijk

Zwarte vervangt indiaan • 7 april 1997
Jean-Claude Carrière, scenarist van Bunuel en Peter Brook, verwerkte dit gegeven in 1987 tot het tv-scenario Het dispuut van Valladolid, dat Lucien Binot voor theater bewerkte...Dit stuk brengt het NTG met een ruime bezetting...Deze halfslachtigheid dient het stuk niet

José Navas tolt in alle richtingen • 9 april 1997
Hij is vaak op het oude continent te zien, zoals voor deze vier solo's bij Kaai...Maar Navas beperkt zich niet tot klassieke houdingen: er zijn de meer ingetogen fragmenten in een stuk als Postdata, of het betoverende spel met de handen in een stuk als Celestiales dat een (ironisch...Sterile fields wordt bijvoorbeeld aangekondigd als "een solo die het lichaam onderzoekt als een overgang naar een ander leven". Of Postdata: "niets meer dan het drama van het leven, de innerlijke

Kleurloze levens, kleurloos theater • 11 april 1997
Op een zekere dag slaat het noodlot toe in het rimpelloze, wat benepen leven van het koppel Lux en Mon: Lux heeft kanker...Kleurrijke kledij of mode bijvoorbeeld horen niet bij "ons soort mensen". Het is pas als Mon en Ama, als het ware zonder dat ze het zelf beseffen, met elkaar beginnen te flirten, dat de ene haar...Omdat de spanningsboog van het verhaal nogal met horten en stoten verloopt, wordt de zit naar het einde toe vooral een lijdzaam wachten op de voorspelbare ontknoping van de plot

Langhoff beklemtoont onderstroom van geweld in Kafka • 19 april 1997
Die verhalen en in het bijzonder het zich steeds weer herhalend geweld in het boot-verhaal, becommentariëren als het ware Kafka's werk...Het einde dat Langhoff aan het verhaal van Kafka toevoegt, laat uitschijnen dat ook het verhaal van de strafkolonie de schaduwzijde is van het bewustzijn van de "verlichte" bezoeker en als dusdanig...Anderzijds, en dat is wel een verdienste van het stuk, zet het je aan het denken over de betekenissen die in Kafka's tekst opgeslagen zitten

Schaduw van drie coryfeeën kleurt solo op... • 22 april 1997
UTRECHT -- Het Utrechtse Springdance Festival is met zijn negentiende editie het oudste festival voor hedendaagse dans in Europa...Dat suggereert de titel ook: zoals je bij een doorslagje met carbonpapier het uitzicht van het origineel wel kan vermoeden, maar niet in al zijn details kan reconstrueren, verschijnt ook hier, alle...Dit stuk toont minstens twee dingen op exemplarische wijze: concentratie op de essentiële middelen van het theater -- de performer, de ruimte en de "danstekst" -- is al wat vereist is om een boeiend