"Jean le Maufranc", "De leer der Schijnheiligheid", tooneelspel in zes tafereelen door Jules Romains, adaptie van Willem Putman, spelleiding van Herman Van Overbeke, zoo leert ons het programma, waaruit we verder tevens vernemen, dat Jules Romains vorig jaar zijn "Jean le Maufranc" verwekt heeft, en dat het nu "Musse" of "De leer der Schijnheiligheid" is geworden. Welke van de twee ons door het Nationaal Vlaamsch tooneel geboden wordt niet vermeld. "Jean le Maufranc", "De leer der Schijnheiligheid" heet het hier. We vermoeden dat beide stukken werden aangewend. Wat er ook van zij, het is een scherp en bitter rekwisitorium tegen sommige beschavingsuitingen (!) van onze maatschappij, speelsch soms in de voorstelling, ernstig en bitter in de conclusies. De moderne koning der schepping wordt er ongenadig uitgekleed. Met een treffende zelfzekerheid rukt de schrijver het omhulsel van de kern, scheidt hij het woord van de daad, den schijn van het wezen. Knap tooneelwerk evenwichtig in den bouw en veelal met een glanzenden dialoog. In de Nederlandsche vertaling heeft deze dialoog over 't algemeen zijn glans en zijn zwier behouden. De verzorgde regie van Herman Van Overbeke is er eene van groote lijnen, voldoende om den geest van het stuk op den toeschouwer over te dragen. Verder blijven de tooneelmiddelen bij de verwezenlijking van dergelijk tooneelwerk in hoofdzaak beperkt tot het gesproken woord. Het rythme, de kleur, de klank, de melodie van het gesproken woord beheerschen de realisatie. Wij zeggen niet dat het ontoereikend is en dat een persoonlijkheid, zich bij middel van het taalinstrument niet diep en sterk en hevig bewogen kan uitleven. Toch, het is nu eenmaal een feit, dat onze Vlaamsche tooneelgezelschappen niet uitblinken door een onberispelijke dictie en een meesterschap over het taalinstrument. Voor dat het orgaan van onze Vlaamsche tooneelspelers is gevormd staan zij al op de planken, van vorming is over het algemeen zelfs geen sprake. Onvoldoende meesterschap over het woord, aan dit euvel gaat ook deze opvoering in het bijwerk mank. Er wordt in een vlug tempo gespeeld. Herman Van der Meulen draagt de rol van le Maufranc en speelt deze met geest en begrip, wat echter, gezien de reacties van het publiek nog onvoldoende bleek om dit publiek draagkracht en beteekenis van dit scherpzinnig bitter spel bij te brengen. Bij Staf Bruggen is de rol van de Bisschop in goede handen. Sommige bijfiguren zijn zwakker.