Dank zij hare gedurige en onvermoeide inspanning is de directie van den Nederlandschen Schouwburg er stilaan toegekomen, een min of meer aannemelijk repertorium samen te stellen, waarvan wij reeds in de eerste maand van dit nieuwe seizoen aan bewijs ter overtuiging ontvangen hebben. De heropvoering van Dostojevetis "Karamazov" dat tot dit repertorium behoort, verschaft inderdaad de gelegenheid aan de leden en het bestuur van den schouwburg om na de geleverde inspanning van de drie eerste weken even op adem te komen en de in uitzicht gestelde opvoeringen met meer zorg nog te kunnen voorbereiden. Na het aangekondigde Duitsche spel "In voorarrest" volgt dan weer de herneming van "De dames met de groene hoeden", en alles laat voorzien dat de opvoeringen van de nieuwe stukken ook verder door interessante hernemingen zullen afgewisseld worden. Zoo mag men tevens de hoop koesteren, dat stilaan een stevig repertorium gevormd wordt dat de directie vermoedelijk in staat zal stellen meer doortastend bij hare keus van nieuwe werken op te treden, in plaats van zooals het tot nog toe veelal gebeurde slechts deze nieuwe werken op te voeren die in het buitenland hunne proeven hadden geleverd en tevens bewijzen van leefkracht hadden gegeven.

Het spreekt evenwel van zelf, dat wanneer wij het initiatief dezer heropvoeringen toejuichen, en zelfs opnieuw onze bewondering voor de voorstelling van "De Gebroeders Karamazov" hebben voelen groeien, toch in niets het voorbehoud willen verminderen dat wij bij de eerste opvoeringen tijdens het vorig seizoen hebben geformuleerd. Het bijwonen van deze opvoeringen kan slechts aan geestelijk volwassenen gereserveerd worden voor zoover dezen althans niet vreezen den invloed van neerhalend pessimisme te ondergaan.

De bezetting in dit werk had geene noemenswaardige wijziging ondergaan. Willem Benoy had zijn ontstellenden Karamazov in dezelfde schrille toon gehouden en van Arthur Van Thillo kregen wij opnieuw een meesterlijke Dimitri, die misschien bij poozen meer luidruchtigheid betoonde dan gewenscht was. De Smerdiakov van Jozef Gevers bleef even merkwaardig als bij de creatie, evenals Jan Cammans in den rol van Ivan. Edward Delen bleek als Alexis heel en al ontgroend, in vergelijking met zijne prestatie van het vorig jaar, die het begin was van zijne werkzaamheden bij het gezelschap van dezen schouwburg. De dames van Santvoort en Wassermann lieten zich hier even sterk als voorheen gelden, terwijl wij uit de talrijke nevenbezetting nog gaarne wijzen op de zeer sobere uitbeelding die Free Wales van vader Zossima gaf.

De belangstelling voor deze herneming bleek evenwel niet erg groot, maar de bijval wekte echter den indruk of de zaal tot barstens toe gevuld was.