Onder den ophefmakenden titel "Ik heb de genaamde William Shakespeare vermoord" heeft de jonge regisseur van het Vlaamsche Volkstooneel: Lode Geysen voor het "het eenvoudige, simpele volk, de toeschouwers in de zaal zijn zaak met succes bepleit.

Steunend op het eigen diepe woord van William Shakespeare "De tooneelspelers zijn het kort begrip en de kronijken van hun tijd" heeft Lode Geysen en met de bewerking en met de vertolking van "Julius Caesar" op schitterende wijze bewezen degeniale Engelschman niet alleen te kennen maar hem ook te dienen.

Wij vinden het voor de hand liggend dat Lode Geysen de gouden draad der Vlaamsche Volkstooneel-traditie aldus triomfantelijk heeft doorgezet. Eens te meer werd door deze "Julius Caesar"-vertolking de bestaansnoodzakelijkheid bewezen van het V.V.T.

En niet het minst geeft de Brusselsche pers daarvan luide getuignissen: U hebt daar b.v. Johan de Maeght in het "Laatste Nieuws": "Wij achten deze voorstelling onder de verdienstelijkste van het gezelschap: dat de keuze van het stuk bepaald werd door de omstandigheden waarin wij nu leven, getuigt van een juist inzicht in de psychologie.

"Het gebruik van doeken en van trappen die rythmische wisseling toelaten, is gelukkig. Het spel is goed. Enkele momenten zijn ongewoon pakkend en zeldzaam nader tot het publiek gebracht. Dat de figuratie nooit van hout is, maar overpoosd meewerkt, verdient met grooten lof onderstreept.

"Het stuk ging voor een volle zaal, die geestdriftig toejuichte".

De fransche pers is niet min enthousiast: "La Libre Belgique" schrijft:

"De akteurs hadden een juiste begrip van hun rol: dit bewees hun spel en de juiste toon die ze aansloegen. De beroemde redevoeringen van Brutus en Antonius werden met den noodigen gloed voorgebracht. Meerdere tooneelen bereikten een tragische grootheid. Het bewegen der massa was overweldigd".

"Le Peuple" looft niet minder:

"Het Vlaamsche Volkstooneel" gaf een indrukwekkende vertolking van "Julius Caesar". De regie deed een magistrale vondst, wanneer zij op het tooneel de door-de-dood-verslagen-krijgers doet verschijnen. In haar geheel was deze vertooning levensdriftig en grootsch zonder dekorverandering, en gespeeld in twee deelen laat dit stuk in vijf bedrijven en ontelbare tooneelen den indruk van continuïteit en eenheid, die wij slechts zelden konden bewonderen. Buiten alle betwisting staat daar de val van Brutus; uitgebeeld in halve tinten, getuigt hij van een voortvarende kracht die u omvat en bemeestert. Op een onaanvechtbare wijze werden gegeven de korte intermezzo's tusschen Brutus en zijn vrouw, tusschen zijn zoon en haar geliefde, Marcus Antonius. Verder de groote rede, waarin Antonius het volle opdrijft tegen Cassius en Brutus.

"Julius Caesar" is ongetwijfeld de schoonste verwezenlijking van het Vlaamsche Volkstooneel".

En eindelijk zingt "Cantor" van de "Gazet van Antwerpen" zijn schoonste liedje. Luister maar eens:

"Wie er in gelukt, al wat hij van te voren over het oorspronkelijke werk en zijn maker wist, weg te cijferen, en tevens afstand te doen van alle persoonlijke voorkeur - die vaak voert tot onbewuste vooringenomenheid - om in volstrekte onbevangenheid dit vernieuwde gebeuren op zich te laten inwerken, vond er heusch geen aanstoot in, dat Cassius de eene sigaret na de ander opstak. Het slagen van Geysen is dan ook in ruime mate hieraan te wijten, dat hij zo doortastend te werk ging, niet halverwege bleef staan, maar logisch voortzette tot het einde, wat hij eenmaal begonnen had.

"Het is geen stuk meer van een bepaalden tijd, maar van alle tijden. Het is geen spel meer van een bepaald volk, maar van alle volken. We kijken niet meer naar de anachronismen van kleeding en requisieten. We hebben geen oog meer voor het onsamenhangende en willekeurige van sommige van vele tooneelen. We kijken alleen nog naar de eenvoudig-diepe menschelijkheid van dit stuk. We hebben alleen nog maar oog voor de nooit verouderde aktualiteit van dit spel. We zien geen detail meer. We genieten slechts van het ensemble. We vragen zelfs niet meer naar logische opeenvolging. We laten gelaten met de natuurlijkheid, met de waarschijnheid, met de redelijkheid sollen. We leggen er ons zelfs zonder protest bij neer, dat de zestiende eeuwsche dramaturg op zijde geschoven wordt door detwintigste-eeuw-propagandist voor ontwapening. Alleen dit krijgt waarde: het tooneelspel zelf.

"Stellig, we gaan niet onvoorwaardelijk mee. Maar het heerlijke massaspel alleen al zou reeds volstaan om ruimschoots sommige tekortkomingen of overdrevenheden te vergoeden. En dan was daar nog de felle driftigheid, die door heel het gebeuren bruiste, zelfs bij het slepend zingen van de nostalgieke soldaten, en die bij ieder uitbarsten zoowel den eenling als de massa onweerstaanbaar weer wat dichter dreef naar het ontzettend einde".

En aldus is het overzicht der Brusselsche pers een onderlijning van wat wij zelf denken. Het Vlaamsche Volkstooneel begon dit nieuwe tooneelseizoen met vaste bewustheid en bepaald meesterschap. Tot heil van Vlaanderen en ons volk moeten dit stuk heel den lande doorgaan.

Tot onze groote spijt vonden wij geen enkel afbrekend zelf geen humoristisch stukje à la Kröjer, in de Brusselsche pers, zoodat tegen onzen eigen wil dit overzicht eentonig lovend moet zijn.