354 document(en) met "De Tijd" • Resultaten 161 tot 180 worden getoond • Toon volgende twintig resultaten


Uitzinnig acteren nekt ultieme tekst van Genet • 2 oktober 1996
De voorstelling wekt voortdurend de indruk dat de makers zelf geloven dat ze tot de kern van Genets werk doordringen...Intrige De woorden zijn de helft van de tijd nauwelijks te verstaan door alle gebrul en geraas...Het "uitzinnige acteren" wordt voetstoots aangenomen als juiste benadering van de tekst, en is in de plaats van de tekst gaan staan

Mooi, maar met te korte beentjes :... • 7 november 1996
daar, uit de aard van de zaak zelf, moeilijk aan te verhelpen, over een kwestie die de geesten inzake dans danig verdeelt, met name de "eeuwige" tweestrijd tussen "ballet" en "dans", zou heel wat te...de jaren tachtig (en ook niet voorkomen in het al vermelde essay over de jaren dertig). Terwijl er vrolijk voorbijgegaan wordt aan de dans bij onze directe buren, de Nederlanders, die dan toch Van Manen...Maar hoefde het zo'n duur boek te zijn, en was de investering niet beter aangewend om de redactie tijd en middelen te geven om een doortimmerd geheel te maken

Melancholie en gekte • 14 december 1996
bijvoorbeeld al uit het eerste beeld, "La famille". Allen staan opgesteld alsof ze poseren voor een groepsportret, maar de blikken van de poseurs drijven weg van de kijker naar een ijle verte...De ene acteur na de andere zakt weg uit het beeld, tot alle eenheid en samenhang, letterlijk en figuurlijk, zoek is. De trots en het groepsbesef die waarmerk zijn van groepsportretten, sijpelen hier...Gebruiken ze de krukken eerst nog echt, omdat ze niet op de been kunnen blijven, na enige tijd worden de krukken vrolijk rondgezwierd als gadgets in een dolgedraaide lingerieshow

De temperamenten van Jan Fabre • 29 januari 1997
samenwerkten, onder de titel De vier temperamenten, in deze veelbelovende reeks bijt de Nederlandse danseres Renée Copraij (32) de spits af met The very seat of honour...Oppervlakkig beschouwd zou je kunnen denken dat het extreme streven naar symmetrie en perfectie in de Danssecties iets onmenselijks heeft, dat de dansers enkel marionetten in de hand van de...De oude theorie over de temperamenten als gevolg van onevenwichten in de vier lichaamssappen, en de analogie tussen temperamenten en seizoenen, is echter meer een achtergrondmotief, een leidraad

José Navas tolt in alle richtingen • 9 april 1997
Maar Navas beperkt zich niet tot klassieke houdingen: er zijn de meer ingetogen fragmenten in een stuk als Postdata, of het betoverende spel met de handen in een stuk als Celestiales dat een (ironisch...Niet toevallig zijn de beste stukken van de avond die waarin dat zwaarwichtige wat afwezig blijft...While waiting, gechoreografeerd door William Douglas en onderscheiden met een Bessie Award, staan de structuur en de beweging zelf centraal

Meg Stuart grensverleggend • 26 april 1997
een vroegere voorstelling van Meg Stuart als No longer ready-made is een zekere inleving mogelijk in de werkelijkheid van wat op scène gebeurt, ook al lijken de lichamen, vaak onherroepelijk (ver...De bewegingen staan er in een groter verband, en dat zorgt ervoor dat we de lichamen niet als radicaal onbegrijpelijke dingen zien, maar veeleer als resten van een menselijk verhaal, waarvan de...Nadrukkelijk, omdat de naden tussen de verschillende beelden echte breuken zijn, de beelden telkens een vrij korte duur hebben en soms uiterst verschillend van opbouw zijn

Vassiliev brengt Molière als ritueel : Russische... • 1 augustus 1997
Zijn "School van de dramatische kunst" bracht in de indrukwekkende ruimte van de oude Celestijnenkerk een improvisatie op acht dialogen uit de komedie Amphitryon van Molière...Het stuk speelt zich niet in het burgerlijk of adellijk milieu van die tijd, maar in de klassieke Oudheid...Dat gebrek aan "naturel", aan psychologie en inleving in de personages, blijkt op paradoxale wijze de oorzaak te zijn van de ongewone intensiteit van het spel en de bijzondere glans die de woorden

De Tijd wekt herinneringen • 18 september 1997
Letterlijk: we zien dezelfde zware, oude eiken plankenvloer terug die al in zoveel eerdere stukken van de Tijd een vaste grond onder de voeten gaf...De zin van deze bezigheid is de intuïtie dat de stomme wereld van de dingen, en bij uitbreiding ook teksten, ons kunnen vertellen wie en wat we zijn...Tityrus" door De Tijd, tot 20 september in de Studio's van het Kaaitheater in Brussel telkens om 20.30 uur

Universum van klank en lichamen : Choreografe... • 20 september 1997
Alsof de tijd even stil staat...Ze weet de kijker steeds een bijzondere ervaring mee te geven van de ruimte waarin de dansers bewegen, zodat zelfs een lege scène een aparte betekenis krijgt...Spaarzaam komen de eerste dansers tevoorschijn, de mannen in het rood, de vrouwen in een zwart kleed waaraan een intrigerende rode draad bevestigd is. Via hun armbewegingen blijkt deze rode draad het

Geouwehoer over kunst herkenbaar bij KVS • 23 september 1997
Yvan is de enige die bij tijd en wijlen, ondanks zijn naïviteit, de fundamentele toedracht van wat zich afspeelt duidelijk weet te verwoorden...Maar de details die hij aanbrengt, in de toon, de gebaren en zelfs de kledij van de drie mannen, zijn zeer goed gekozen...De onderhuids ironisch-komische toon van de tekst neem je bijvoorbeeld voetstoots aan, omdat de onmiskenbaar stereotype tics van de drie spelers zeer subtiel verwerkt zitten in het spel

Steve Paxton verrast met een ontroerend verhaal • 24 september 1997
Paxton laat heel wat tijd tussen de verschillende muziekstukken open, en begint ook in complete stilte...Terwijl we het hele verhaal van de dood en de begrafenis van zijn vader, met alle ontroerende momenten maar ook de wrang-komische, toevallig mislopende voorvallen horen, beweegt Paxton volgens een...lichtlijn van een hoek naar het midden van de scène, om dan volgens een tweede lijn naar de andere hoek verder te gaan

Een opbod aan solo's • 24 september 1997
De vraag naar dat soort uitbreiding is al enige tijd aan de orde binnen Rosas...iets volkomen nieuws tonen, maar peilen naar de traditie die deze beweging op een goede dertig jaar tijd heeft uitgebouwd...De improvisatie staat tussen de Balanchine-voorstelling en de reeks nieuwe solo's in, ook weer als een wedstrijd tussen verschillende dansers, afkomstig van De Keersmaekers P.A.R.T.S

Baervoets op ontdekkingsreis : "ijsch" verkent pure... • 11 oktober 1997
ijsch wordt, zowel in het bewegingsmateriaal waaruit de voorstelling werd opgebouwd als in de intensiteit van de uitvoering, veel ruimte opengelaten voor de individuele dansers/vertolkers...De spanning tussen de uiterst beheerste bewegingen, vanuit een liggende positie, van Baervoets zelf en de licht clowneske, heftige sprongen en uithalen van Fernando Martin even later, is maar een van...Het lijkt op een vreemde manier niet "in fase" met de tijd waarin het gemaakt wordt

Ironie en subversieve ondertonen op Klapstuk • 14 oktober 1997
Ze contrasteren op een ironische manier met de klankband, die alleen oude radiohits over de liefde bevat (weliswaar vaak verknipt en versneden op de wijze van John Cage). Van bij het eerste...beeld, dat de draak steekt met de doctrine van toeval en willekeur in handelingen, decor en muziek, wordt de dans bepaald door een onmiskenbare, maar nooit bijtende, ironische benadering van Cunninghams werk...Het is misschien een beetje te veel van het goede, want deze overdaad aan informatie leidt de aandacht nogal af van de dans zelf

Discordia speculeert over fictie en realiteit • 28 november 1997
Op heel korte tijd is de publieke en kritische bijval echter getaand, en nu heeft het gezelschap zelfs zijn vaste stek in Amsterdam moeten verruilen voor de Studio's van het Kaaitheater in Brussel...Het duurt wel even voor je je weg vindt in dit langzaam voortkabbelend, soms schijnbaar triviaal gebeuren, maar na zekere tijd ga je bijna als vanzelf mee speculeren en nadenken over de bedenkingen en...Die draaien alle op een of andere manier rond de vraag wat de verhouding is tussen de "werkelijkheid" en wat we bedenken, en of je daar eigenlijk wel een onderscheid tussen kunt maken

En als we nu eens niet meer... • 1 januari 1998
voorouders, maar instant-hyperrealiteit is. Anderzijds kijkt niemand er vreemd van op dat in erg korte tijd, pakweg de laatste twintig jaar, zowat alle traditionele schema's van dorp en stad, met de lokale...De knoop van gebouwen rond de Kunstberg, de Munt en andere belangrijke complexen zoals in de Leopoldwijk of de 'Cinquantennaire' (als België een eeuw oud is, overigens, biedt Brussel niet meer de...Al was de toon van het slotdocument soms - naar mijn aanvoelen - al te idealistisch-bevlogen, de fundamentele intuïtie ervan dat het hoog tijd is om de paradoxale kwaliteiten van deze onvatbare stad

Geweld als triviaal nieuwsfeit: Nederlandse groep Dood... • 16 januari 1998
Het stuk neemt in de enscenering van Dood Paard een valse start: Sara De Roo en Gillis Biesheuvel begroeten het binnenkomend publiek met hun versie van het ingewikkelde verhaal...Dat begint met een loeihard Sloop John B. van de Beach Boys, een nummer waarin de vrolijke close harmony en beat van de song in vreemd contrast staat met de tekst: "I feel so lonely, I want to go home...Rollen worden bijna willekeurig over de acteurs verdeeld en karakters komen meer door tics en attributen tot stand dan door enige wijziging in de acteerstijl

Aan de andere kant van de Muur • 28 januari 1998
De eerste twee delen spelen zich echter in Rusland af, omdat de Tweede Wereldoorlog tussen Duitsland en de USSR het voorspel was voor de oprichting van de arbeidersstaat in het oosten van het...De figuren van Müller zijn nooit zwart-wit: op een minimum van tijd verwerven ze een grote complexiteit die heel sterk die wisselwerking aantoont...De bedoeling is dat de kijker door deze tekst en de enscenering, ook zonder daarom alles te begrijpen over de precieze omstandigheden, door een ervaring gaat, iets gaat begrijpen van het drama en de

Tweemaal bevreemdende lichamen • 5 maart 1998
Marc Vanrunxt is de centrale gast in de tiende editie van De Beweeging in Antwerpen...De vier dansers beginnen de ene na de andere te bewegen: hun lichamen en armen wringen zich traag in alle richtingen alsof ze zo verbindingen willen leggen tussen ver verwijderde punten...Met variaties en uitbreidingen komt dit beeld steeds weer terug, en je realiseert je na zekere tijd dat de fascinatie die ervan uitgaat zeer bijzonder is. Er ontstaat immers op een kort interludium na

Dansersbestaan in een notendop • 10 maart 1998
Een groot, zwaar beeld van Toni Grand ligt de hele tijd midden op de speelvloer: een enorme, vormeloze steenklomp met een vaag patroon van kleurvlekken...een van de allereerste ogenblikken ontwikkelt Charmatz een eenvoudig klappen met de blote voeten op de speelvloer tot een bravourestukje...Zelf spreken de choreografen over dit werk als een soort verhaal over de "staat van de dans" in drie delen, van opflakkering, pathos, naar afstand, beheersing tot ten slotte vreugde en geestdrift