Date 1997-09-24
Publication De Standaard
Performance(s) Some English Suites • Ash
Artist(s) Paxton, Steve
Company / Organization
Keywords ash • ingehouden • english • suites • goldberg • paxtons • variations • improvisatie • vader • buitenbeentje
Steve Paxton verrast met een ontroerend verhaal
Als hij opkomt loopt hij eerst in verschillende richtingen, met een gewone wandelpas over het scène-vlak, zoals dat gedefinieerd wordt door de belichting. In alle stiltes tussen de dans op muziek zal een ander ruimte-licht-thema aangebracht worden. Eenmaal wordt de omtrek van een nauwe lichtkegel afgelopen, waarbij de rechte gang en houding als het ware naar het midden afgebogen worden. Eenmaal wordt er bewogen net achter drie grote, niet duidelijk afgelijnde lichtvlekken, zodat de dansende figuur in de weerkaatsing van het licht opdoemt en wegdeemstert, enzovoort.
De dans vervlecht zich met deze tussenliggende fragmenten. De eerste bewegingen zijn erg ingehouden en nauw omschreven in de ruimte. Zo opent de eerste improvisatie met een eenvoudige basisfiguur. Steunend op handen en teentoppen spant Paxton zijn lichaam op in een grote boog. Uit het moment dat die spanning gelost wordt, volgt dan de verdere beweging.
In de laatste improvisatie op muziek, daarentegen, wordt bijna het hele podium in alle richtingen doorkruist. Je ziet gekke combinaties van alle mogelijke vormen van beenpassen en tolbewegingen van het hoofd onder een kaarsrechte romp. Zoals steeds bij Paxton, worden die uitgevoerd met een mengeling van raffinement en uiterste eenvoud, zonder enige aanstellerij, die bewondering afdwingt.
Van een heel andere aard en erg verrassend is het tweede stuk, met de titel Ash. Paxton begint het stuk als verteller, gezeten op een stoel. Ik improviseer zo vaak, legt hij uit, omdat mijn leven zelf, net als improvisaties, niet echt tot een afgerond, duidelijk verhaal lijkt te culmineren. Uit het ene vloeit steeds het andere voort, in een eindeloze gang. Een uitzondering daarop is echter de dood van
Terwijl hij dit vertelt neemt een klankband, met zijn eigen stem, het vertellen over. Terwijl we het hele verhaal van de dood en de begrafenis van zijn vader, met alle ontroerende momenten maar ook de wrang-komische, toevallig mislopende voorvallen horen, beweegt Paxton volgens een lichtlijn van een hoek naar het midden van de scène, om dan volgens een tweede lijn naar de andere hoek verder te gaan.
Daar eindigt het verhaal en de beweging. Een beweging die zeer ingehouden is, bijna als gebaren bij een betoog, een zeer gestileerde, ingehouden herleving van wat zich afspeelde.
Qua thematiek en techniek is Ash een buitenbeentje in
Nog tot en met vrijdag om 20 uur in deSingel te