385 document(en) met "Publiek dat" • Resultaten 61 tot 80 worden getoond • Toon volgende twintig resultaten


Blauwe Maandag Compagnie doet Tsjechov eer aan:... • 4 november 1988
Met als complicerende factor dat Tsjechov schreef voor een ander publiek, en zijn stukken een bijtende commentaar moeten geweest zijn op de maatschappelijke bloedarmoede van het negentiende-eeuwse...En dat op zich, de acteurs daartoe brengen en tegelijk toch het essentieel (tragi-)komische van het stuk recht doen (je kunt je makkelijk voorstellen hoe zo'n oefening zou kunnen ontaarden in een...Maar naast deze drie bekende acteurs spelen ook heel wat minder bekende acteurs mee en het stuk is zo evenwichtig opgebouwd dat de drie hogervermelde zwaargewichten Peter Van Den Begin (Treplev), Els

Een lach en een traan, wat wil... • 3 december 1988
Dat nachtelijke bezoek wordt steeds weer herhaald, en is de rode draad in de ontrafeling van de motieven die de personages drijven in hun turbulente liefdesleven en affektieve blokkades...Hoewel je, zoals steeds bij Discordia (en het inleidend praatje van Lamers terwijl de akteurs het publiek monsteren, verhoogt dat effekt), de scheiding tussen de akteur en zijn personage duidelijk...Het meisje dat" is een kort stuk over een bijeenkomst bij de weduwe van een kunstschilder (tuk op een opwaardering van het aanwezige linnen, maar verder niet bijster alert) van critici en kollega

Dertigers toveren tienerfantazieën: "L'amour, la mort" van... • 21 december 1988
Het gegeven is overbekend, maar het gegrinnik en gelach in de zaal toont aan dat het publiek dit biezonder leuk vindt, zeker als het met zoveel métier gedaan wordt...Allerlei tema's worden aangesneden, maar de virtuositeit belet niet dat, eens het beeld is opgebouwd, het ogenblikkelijk vergeten is. Dat hoeft niet echt een bezwaar te zijn, maar het wekt dan toch...Zo sterk "plakt" het dus duidelijk niet "aan de ribben". Vergeleken met de talloze voorstellingen die dat evenmin doen, maar dan ook nog vervelend, slecht geakteerd en vreselijk rechtlijnig zijn

Subliem minimalisme: "Wittgenstein Incorporated" • 11 februari 1989
Maar dat is precies niet wat er gebeurt, en dat is wat "Wittgenstein Incorporated", een monoloog op tekst van de Nederlandse filozoof Peter Verburgt, geregisseerd door Jan Ritsema, zeer boeiend maakt...Uiteraard, maar dat is triviale informatie voor deze voorstelling, want dat zou erop wijzen dat het essentiële element ervan de inhoud van Wittgensteins spreken is. En het komt mij voor dat precies...dat niet het geval is. Zonder daarom evenwel te willen gaan beweren dat het net zo goed onzin had kunnen zijn, wat Leysen citeert

"Badeloch": gelul aan de zelfkant • 27 februari 1989
Met dat "echt" en "vals" kom je natuurlijk in de problemen als je teater gaat maken, want -- en daar begint de voorstelling mee -- dat soort problemen is voor de achterbuurtjongens die ze (pretenderen...te) zijn "slap gelul". Hun probleem is dat ook de werkelijkheid maar slap gelul is. De manier waarop ze ongegeneerd en direkt kommuniceren met het publiek is grandioos...Dat maakt eigenlijk ook de zwakte van de voorstelling uit: de raamvertelling die de vrouw opdist is nogal patetisch-moralizerend

Onafwendbaar labyrint: "Nachtwake" van De Blauwe Maandag... • 15 maart 1989
De tragiek van de figuren is eerder dat ze dat niet inzien, of weigeren het rouwritueel door te maken zodat er ook geen verwerking kan gebeuren van de intrinsiek als sterk verstoorde moeder-kind...Het is verbazend dat een klein, slecht gesubsidieerd ensemble als BMC keer op keer dergelijke topprestaties levert waar de grote huizen het vaak laten afweten...Je zou bijna denken dat Vlamingen die iets kunnen, op het buitenland aangewezen zijn om hun projekten te financieren, want BMC is hierin geen alleenstaand geval

Over een meisje dat engel wilde worden:... • 5 april 1989
Nu is het leuke aan Ca va dat Jan Lauwers zich al doende ook zelf zit te verbazen over de manier waarop dat soort beelden zijn emotionele impact bereikt, en vooral hoe kijkgewoontes manipuleerbaar...Want het verlangen van het meisje is niet dat van een naïef wicht: de manier waarop het op het podium staat, spreekt wat dat betreft boekdelen...IJskoud monstert het het publiek, op een bijna gênante manier, totaal niet gehinderd door de overweging dat appels schillen op een podium niet "spannend", "comme il faut" is. En in de verhouding

"L'horloge en folie": leven ontsnapt aan film • 4 mei 1989
Het is een grauwe en stoffige troep waar het oog van de regisseur een verhaal moet mee filmen dat het publiek zal verrukken met zijn schone schijn...Maar dat maakt er niet dadelijk een goede voorstelling van, precies omdat het allemaal net iets te bedacht is. In een dansvoorsteling verwacht je veeleer dat het dansen zelf de intenties van de...Maar in L'horloge en folie is het precies alles wat "erbij komt" dat uiteindelijk de intenties van de maker verduidelijkt, terwijl het dansen zelf nogal selvallig van kwaliteit is, en niet zo akkuraat

Kan iemand zeggen wat repertoire eigenlijk is?:... • 4 juli 1989
Dat betekent niet dat er geen meningsverschillen zijn in die groep, wel dat ze voor een zekere periode vruchtbaar werken, tot ieder weer zijn eigen weg inslaat...Misschien waar, maar hoe komt het dan, werd opgemerkt, dat buitenlanders de indruk hebben dat het teater hier springlevend is, al zijn de gezelschappen waardoor zij die indruk krijgen, precies niet...Walter Tillemans opperde dat dit niet kon omdat het publiek in de grote steden te veel verschilde, en omdat een teater ook een zeker belang had in het funktioneren van het stedelijk leven

Discordia met kritische lezing van "Oom Wanja":... • 5 juli 1989
Dat werkt als een dikke vernislaag van niet al te beste kwaliteit op een meesterlijk schilderij, je ziet de oorspronkelijke kleurenpracht niet meer...Want dat belet dat het verhaal een zoveelste versie wordt van de myte van de passionele liefde waar een publiek heerlijk in kan wegdromen; nee, precies deze interpretatie doet het gebeuren met al zijn...Psychologie Alsof ze duidelijk willen maken dat die alom bekende psychologische speelstijl inderdaad een goede basis is om Tsjechov te spelen, zolang je maar blijft beseffen dat de psychologie een effekt van de

Akteurs missen rijpheid: "Het heengaan" van Jan... • 7 juli 1989
een buitengewoon akteur, omdat hij een tastbaar inzicht heeft in zijn aanwezigheid op de scène en de spanning tussen publiek en akteur perfekt kan hanteren...En dat des te meer omdat er nagenoeg geen tekst zit in de voorstelling, een enkel gedicht van Baudelaire (in geradbraakt Frans, helaas), enkele teksten van waarschijnlijk Rilke en een paar liedjes...Dat kan aan omstandigheden buiten de voorstelling liggen natuurlijk, maar ik vermoed dat het hiermee te maken heeft: deze jonge mensen -- hoe fascinerend die jeugdigheid soms ook is -- hebben gewoon

Fabre: ascese door herhaling: "Das Interview das... • 14 september 1989
Aan elk tafeltje zit iemand, van rechts naar links een schoonheidsspecialiste, een klankregisseur, een omroepster/journaliste en ten slotte -- als enige met de rug naar het publiek, en schijnbaar een...De omroepster een stapeltje brieven, dat zij met een papiermes zeer plechtig (en in de snijbeweging bijna uitdagend) opensnijdt, en ongelezen weggooit...Maar anderzijds is het aannemelijk dat je snel afhaakt, dat je botweg niet "gepakt" wordt door Fabres magische klokwerk

De kommunikatie voorbij?: Jan Fabres "Die Reinkarnation... • 29 september 1989
Het verschil is dat de kombinatie beeld-tekst hier zo sterk naar zichzelf, en indirekt naar het hoogst persoonlijke universum van de maker verwijst, dat de kommunikatie met het publiek gevaarlijk...Maar Fabre toont dat als een vreemde, kompleet fantasmatische wereld die buiten het meisje om geen realiteitsbinding meer heeft, maar alleen nog beantwoordt aan een eigen onverbiddelijke logika...geweerd). Fabre gaat hier nagenoeg tot op de grens waar de voorstelling niet meer kommuniceert maar alleen nog het nastreven wordt van een kunstenaarschap dat erop uit is de eigen voorstellingswereld

Vroom verhaal maar stout teater: "O Boom"... • 10 oktober 1989
Op de voorgrond staat Joachim doodstil, met de rug naar het publiek, in een mantel en met een middeleeuwse puntmuts op het hoofd...De engel draagt de hele voorstelling een boek mee dat hij uiteindelijk aan Anna overhandigt, als de blije boodschap van haar zwangerschap...Met dat soort goedmoedige ironie tegenover de bijbelse tekst en de vrome afbeeldingen is de voorstelling doorspekt

Spelen met ruimte: "Lijn 9" op Klapstuk... • 12 oktober 1989
De afgrond naast het kleine dak is enorm, en omdat je als publiek vanuit de vensters van een zaal naar het dakplatform kijkt, ben je je daar voortdurend van bewust...Daarbij merkt ze ironisch op dat je geen angst moet hebben, want dat "het allemaal wel eens eerder vertoond is". Mary Poppins of van het dak springen...? Xavier Debeerst koos als lokatie de...door het publiek als genummerd vee langs de weegschaal en de diverse stadia van het slachten te laten passeren

Wilde dromen: "Capricieuse" van Roxanne Huilmand • 27 oktober 1989
Alles in de koreografie wijst erop dat dit laken de blik, die de danseres zou kunnen zien, afschermt...Een drama dat geen enkele konsistentie heeft, pure brokken willekeurig door de dynamo van de muziek tevoorschijn getoverde emotie...Bij elke voorstelling weer voel je hoe hij heel intensief en lucide luistert naar de dubbele klank van de muziek en zijn lichaam; het is dat lichaam dat zijn eigen taal spreekt, de intellektuele

In zichzelf verzonken lichamelijkheid: "Blackgraywhite" van Ariadone • 2 december 1989
Ze gaat daar zelfs zo ver in dat het banale, vulgaire effekt, de radikale obsceniteit zelfs waarmee ze vrouwenlijven zo toont als materie dat ze een onkenbare monsterlijkheid krijgen, verschijnen als...Die droom kan je zien als het element dat deze proloog verbindt met het tweede en derde deel...Eerst Ikeda solo, met de rug naar het publiek en een masker op haar achterhoofd gebonden

Johan Leysen is goede illusionist: "Van Wagner"... • 16 januari 1990
Dat kan lukken, Johan Leysen bewees dat in zijn Wittgenstein Incorporated, in een regie van dezelfde Ritsema...Dat alles werkt nogal komisch: geen ogenblik heb je het gevoel dat ze echt met elkaar praten of naar elkaar luisteren...En dat overkomt deze akteurs wel

Associaties met beeld en klank: "Stukken I... • 31 januari 1990
Het publiek, noch Zegveld begrijpen er een woord van, en dat ontzettend komisch, vooral omdat allerlei attributen alweer het hele verhaal in de verf moeten zetten, net zoals aanvankelijk in het gat...Dat betekent dat je de voorstelling voortdurend voor jezelf moet maken, de elementen met elkaar moet associëren...Aan heel veel dingen merk je dat de voorstelling nog lang niet zo uitgekristalliseerd is, dat de verschillende lagen gewoon naast elkaar staan zonder veel interactie

"De linkerhand van Meyerhold" van Karst Woudstra... • 13 maart 1990
Het irritante aan dit stuk, en aan de enscenering die Woudstra er zelf van maakte, is paradoxaal genoeg dat het allemaal zeer goed gedaan is; Dat dan tenminste als je niet echt wil gaan vitten over...Maar die in dezelfde beweging afschermt van wat dé realiteit is van het theater, dat daar mensen staan die met elkaar en de toeschouwer een interactie aangaan, dat iedereen met iedereen op een...Bij deze voorstelling is het genoeg je geloof een minuut op te schorten om te zien dat er niets gebeurt tussen de acteurs dat niet al op voorhand vastlag dat ze geïsoleerd van elkaar met hun tekst