LEUVEN -- Lijn 9 is een onbestaande buslijn in Leuven: een lijn die voor de duur van Klapstuk '89 ingelegd werd langs 7 verschillende lokaties waar 8 beeldende kunstenaars en/of dansers een werk tonen. De opdracht daarbij was op een of andere wijze in te spelen op de ruimte -- een konstante in de Klapstuk-festivals. Deze uitgave is, in tegenstelling tot de voorgangers, biezonder geslaagd. Door de vlekkeloze organizatie en door enkele interessante bijdragen.
Alles opsommen is onbegonnen werk. Daarom een lijstje met de beste "statements" over of via een ruimte, in een kort tijdsbestek. Damien Deceuninck en Christine De Smedt gebruikten drie verschillende media: video's van dansen van De Smedt, waarin een gegeven danspatroon uitgetest wordt in verschillende ruimtes, staan naast mooie schets-notities van de dans van Deceuninck en foto's van de lokaties waar gefilmd werd. Terwijl je rondkijkt in de ruimte tikt een metronoom de maat. Oorspronkelijk moesten al deze gegevens nog eens verdubbeld worden met een dansuitvoering van De Smedt ter plaatse, maar door een verstuiking werd dat spijtig genoeg afgelast.
In hetzelfde gebouw bouwde Dirk Meylaerts in de ruimte tussen een glazen dak en het glazen plafond van een auditorium een tafel die een intrigerend zelfbesloten beeld geeft: een lang blad in donkere en lichte stroken, ondersteund door vier poten, die elk een kwart vormen van een kolossale gedraaide tafelpoot. Door de situatie lijkt het geheel te zweven, en die indruk wordt versterkt door een plank die als een bankje voor een uiteinde van de tafel hangt en een tweede plank die dwars over de tafel opgehangen is.
Afra Waldhör speelt Mary Poppins op de daken van de oude Hungaria-loodsen aan de Vaart. De afgrond naast het kleine dak is enorm, en omdat je als publiek vanuit de vensters van een zaal naar het dakplatform kijkt, ben je je daar voortdurend van bewust. De luchthartigheid van haar dansjes krijgt dan ook een enorme suspens mee als ze gevaarlijk dicht bij de randen van het dak danst, en eerst haar paraplu, en later haar jas over de rand laat vliegen. Daarbij merkt ze ironisch op dat je geen angst moet hebben, want dat "het allemaal wel eens eerder vertoond is". Mary Poppins of van het dak springen...?
Xavier Debeerst koos als lokatie de eeuwenoude heksentoren aan de Dijle in het hart van Leuven. Hij laat twee soorten van foto's zien, stillevens van huiselijke taferelen in de in onbruik geraakte gomtechniek (wat een heel bijzondere kleur en korrel geeft), en daarnaast lijstjes met oude, vergeelde foto's van monumenten in verval.
Daartussen negatieven van teksten, waarvan slechts één duidelijk te lezen is, omdat bij elke volgende afdruk een tweede tekst over de eerste is afgedrukt tot je onleesbare palimpsesten krijgt. Het licht versterkte geluid van stromend water, een verwelkte roos in een doosje, en een foto van een vrouw die je maar door een kiertje kan waarnemen, vervolledigen een melancholisch-mysterieuze sfeer, die perfekt klopt met die van de vervallen toren.
Johan Heestermans sluit de reeks af met een mini-opera in het oude slachthuis van Leuven. Een verhaal is er niet, Heestermans manipuleert alleen op een meesterlijke manier alle aanwezige ingrediënten van de situatie om te suggereren dat er een (sentimenteel) liefdesverhaal is. De ironie is dat hij de slachthuissituatie daar moeiteloos in betrekt, o.a. door het publiek als genummerd vee langs de weegschaal en de diverse stadia van het slachten te laten passeren. Alleen wanneer de zangeres en de pianist in de koelkast verdwijnen (met een veelbetekende blik) mag het publiek niet meer mee. Het gaat de bus op, terug naar 't Stuc.
Lijn 9 rijdt nog op 12, 13, 17, 18, 19, 20, 24 en 25 oktober en vertrekt telkens om 6 u. aan 't Stuc, Van Evenstraat 2D, Leuven. Voor een uitstekend avondmaal wordt onderweg gezorgd.
