Op het congres der V.K.B.J. Kustactie, gehouden te Mariakerke op 6 Mei, hebben we het genoegen gehad kennis te maken met het werk van E.P. Boon. Op de witte duinentoppen met als achtergrond de zee, had de eerste openluchtopvoering van het zomertooneelseizoen plaats met het spreekkoor "Aan ons de zee". De meisjes van Knokke, Heist, Blankenberge en Wenduyne vertolkten het krachtig en kunstvol. De stemmendeiningen en de ritmiek van het koor werden door de regie in verband gebracht met dit heerlijke kader van duinen en met de zee-ritmiek. De stormloop der vlaggen als het teeken ten strijd voor meer zedelijkheid aan de kust, was een subliem moment en een ingrijpend schouwspel.

In den namiddag werd het nieuwe koorspel van E.P. Boon de "H. Cecilia" met de nieuwste fijne muziek van Arthur Meulemans, meesterlijk vertolkt door de afdeeling van Knokke en Heist. Heel het spel en de muziek in een zachte ritmiek; choreografisch werd tot deinende ritmiek op een muziek van harpespel, viool, piano en harmonium. Juff. Van Thuyne en de h. Van Tuyne uit het trio van Tuyne uit Oostende, hebben piano en vioolpartituur en Juff. Allaert het harpespel heerlijk weergegeven.

De speelsters gaven een ware kunstprestatie. Eenvoudig weg verrukkelijk van zegging, van spel, van groepeering, van plasticiteit en van belichting. Op sommige oogenblikken bereikte het de allerhoogste kunst.

Doch heel die kunstprestatie was zoover van alle uiterlijkheid dat men gerust zeggen kon dat dit koorspel eerder werd gebeden dan gespeeld, maar zoo werd het dan ook een volmaakte "veruiterlijking" van schier louter inwendig gebeuren: het drie dubbel offer van de H. Cecilia: haar gelofte van zuiverheid, (deze voorstelling raakte aan het sublieme), haar gelofte van armoede, haar martelaarschap. De indruk was dan ook overweldigend.

Indien men moet gaan kritikeeren - maar wie zou den moed hebben wanneer hij medegesleept wordt - dan zou men kunnn zeggen: de schrijver heeft nog te weinig actie in zijn spel gelegd, maar dan zal hij antwoorden: 't is maar een koorspel. Toch blijft hier en daar zekere langdradigheid ietwat hinderlijk. 't Hoogtepunt was zeker bereikt op het einde van het eerste tafereel, al was de dood van Cecilia ook zeer roerend.

Ongetwijfeld benaderen zulke vertooningen vooral bij dergelijke omstandigheden (de wijding van een altaar ter eere van de H. Cecilia, patrones der K.A.-meisjes, van de kust, het tooneelideaal van Aristoteles: de loutering der gevoelens. Van uit de verduisterde zaal zijn de meisjes in het zonnelicht gekomen met het gevoelen dat er meer zon in hun harte was gaan schijnen dan er buiten schitterde.

Hulde dan aan E.P. Boon en aan den h. Meulemans die voor dit stuk fijne muziek schreef.