Men schrijft ons:

Dit is een stukje van het allerzuiverste allooi. Een fijn rag, doorweefd met uitgelezen Middeleeuwsche poësie in een kader, o zoo helder, zoo subtiel, zoo "suyverlyck" van hemelsche melodie. Ook geen wonder! De maker, of beter de bouwer, heeft vol goeden smaak zijn materialen uitgekozen daar waar slechts het allerbeste fabrieksmerk op gestempeld staat. Men oordeele zelf:

"Op dichterlijk gebied heb ik die hoofdzakelijk geplukt bij den grooten Joost van den Vondel en Dr Schaepman, bij Guido Gezelle en Priester Cuppens, op muzikaal gebied, in het "Suyverlyck Boecxken", een schat van Nederlandsche geestelijke Liederen, met klavier-begeleiding door Florimond van Duyse, alsook in den Jaarkrans getoondicht door Lodewijk de Vocht, en eindelijk in den geesterlijken Liederkrans van den Heer A. Moortgat." (Uit het voorwoord.)

Een mysteriespel, een voorspel en twee taferelen. Met Jezus, Maria en Jozef, met engelen, herders en... het volk.

Een voorspel: de reden waarom de groote gebeurtenis zal plaats grijpen: De val van Adam en Eva. De verbolgen God met zijn zware straf. Doch ook, - met zijn algoedheid, de Belofte - de Messias. Dit alles sober gereciteerd in Vondeliaansche verzen, voorafgegaan van een aanvangsgebed gezongen in tonen vol adventstemming. Plots, schuift de gordijn der voorscène open. Tableau: een primitieve schilder is neergedaald en heeft zijn scheppingswerk opnieuw uit zijn penseel getooverd. Doch alles leeft. Gezelle zorgde er voor: De blijde Boodschap aan Maria... Het koor besluit "Et incarnatus est [???]..." Eenig mooi moment.

Eerste Tafereel - de herdersscène. De blijde verkondiging aan de eenvoudigen, die vol rechtzinnigheid reikhalzen en gedurig aan zuchten "Komt, Heer, en wilt niet dralen." Het hemelsch zoet engelenliedje slaat prenten, onuitwischbaar, in de christene ziel.

Tweede Tafereel: De Geboorte, het groote Gebeuren! De hulde van het engelenkoor. Hier komt de virtuositeit van A. Moortgat tot haar volle recht.

Doch daar zijn ze, de geliefden des Heeren, de herdertjes, een oud liedje uit het "Suiverlick boecxken" declameerend, elk op zijne beurt. Zelfs Maria neemt het woord en spreekt hen toe.

Doch dit is niet alles. Het volk, het zoo dikwijls veronnachtzaamde publiek, heeft lang genoeg, vol eerbiedig, stilzwijgen, het mysterie meegeleefd: één werk van den koorleider is voldoende, of éénparig, spontaan, uit vollen monde, met zwellende borst zingt het zijn bewondering, zijn dank, zijn liefde, ja zijn aanbidding, mee. Toeschouwers bestaan er niet meer. De scène evenmin. Neen! Het is het volk in het echt Bethelem, dat hoe langer, hoe meer overtuigd, als één man zijn gevoelens uitjubelt:

"Venite adoremus Dominum!"

Gemeenschapskunst! Wie sprak daar nog het woord uit met een spottende tronie! Ik zag het stukje opgevoerd in een zaaltje waar het volk tot tegen het proscenium zat. Dit laatste tafereel, van achteraan beschouwd, vormde één geheel, een heele zaal acteurs. Om den verstoksten ongeloovige aan gemeenschapskunst, zich er mee te laten verzoenen!

Mocht dit werk als een zegen gedragen worden door gansch het Vlaamsche land, opdat alle Vlaamsche zielen, met overtuiging en vol geestdrift het eveneens mogen uitjubelen: Venite adoremus!